cAMERA oBSCURA {all the world is green?}

Παρακολουθώ τον Γιώργο Παπανδρέου

απέναντι στη κάμερα. Να ευχαριστεί, να συγχαίρει, να θεμελιώνει, να επανασυστήνεται (ο παρών-απών ήρωας-η πληροφορία-η μετακίνηση του αποτελέσματος).

Κοιτάζει την κάμερα με σιγουριά, κοιτάζει στα μάτια το αδρανές, διχασμένο και εξαντλημένο πασοκικό σώμα, έχει καταλάβει πως κατά βάθος δεν σώθηκε για να, αλλά επειδή είναι.

Ο τόπος κι ο χρόνος δεν έχουν σημασία, η δυνατότητα των ειδήσεων, των ανταποκρίσεων,των αναλύσεων,των εκτιμήσεων,έχουν ανατρέψει την ισορροπία. Στο Σκαρλετοχάρειο μηντιακό σκηνικό οι Ρέτ Μπάτλερ της ενημέρωσης δε δίνουν δεκάρα για την άρθρωση του μηνύματος, το άπαν είναι η Ανατροπή.

Στα πάνελ τους υπάρχουν οι γνώριμοι συγκλητικοί της τηλεοπτικής αυτοκρατορίας, οι εναρμονισμένοι κυνικοί, οι αόριστοι αδηφάγοι, οι ανύπαρκτοι παρόντες. Οι στερεότυπες εικόνες του τηλεοπτικού θεάματος.

Δεν υπάρχουν πια όνειρα που μπορούν να συναντηθούν πραγματικά μαζί μας χωρίς ν'ανακαλύψουμε πως η εικόνα έχει αρχίσει να θέτει στο περιθώριο τη βαθύτερη αυθεντικότητα τους.


Οι άνθρωποι που συνθέτουν το πολιτικό σώμα, οι άνθρωποι που απαρτίζουν το τηλεοπτικό πλήθος, εχουν αποκρυσταλλώσει εδώ και καιρό τη μυστική πράξη που ενώνει την πραγματικότητα με την αναπαράσταση. Με μια τεταμένη αλληλεγγύη.


Καθώς η μια εικόνα περνάει στη επόμενη, καθώς ο βαθύς συντηρητισμός της ελληνικής κοινωνίας συναντά τον τηλεοπτικό υποδαυλιστή της, καθώς η κάμερα δεν αντέχει χωρίς τη προβολή μιας σύγκρουσης, καθώς το γύψινο βλέμμα του εναρμονισμένου anchorman συναντά το ξανθοπουλικό βλέμμα του Άδωνι Γεωργιάδη,


καθώς ο Γιώργος κάτω των Τεμπών μετατοπίζει εκείνη τη στιγμή το ενδιαφέρον από την αποτίμηση στην εκτόπιση, ένα πράγμα έχει σημασία. Η στρατηγική του μηντιακού ενυδρείου.

Παρακολουθώ την κάμερα απέναντι στο Γιώργο. Η κάμερα είναι τα μάτια και τ'αυτιά μας, συνδέεται ανάμεσα σ'εμάς και τη πραγματικότητα, διαπραγματεύεται το βλέμμα,την οπτική, την επικοινωνία.

Κατα κάποιο τρόπο ο Γιώργος είναι καταδικασμένος να υποτάσσεται, αν θέλει να συνεχίσει ν'αντιμετωπίζει επιτυχώς, να τροφοδοτεί αμείωτα, ν'αποτυπώνεται στη μνήμη.

Σε μας δεν απομένει παρά
να υπενθυμίζουμε συνέχεια στον εαυτό μας
ποιός τοποθέτησε εκεί




}αυτή την κάμερα{