Τις προάλλες,
περπατώντας στην
πλατεία Aγίας Σοφίας,
είδα τη μάλλον θλιβερή εικόνα
μιας απίστευτης γυναίκας.
Ήταν περίπου 60 χρόνων,
ντυμένη με αστραφτερά
ρούχα εικοσάχρονης.
Είχε όλα τα τρέντι αξεσουάρ
και φορούσε ασημένιο μίνι
με ένα κοντό εξώπλατο
μπλουζάκι που έδειχνε
ένα «μοντέρνο» τατουάζ.
Η αγαπημένη μου λεπτομέρεια
ήταν ένα
μεσαίου μεγέθους
ασημένιο κασετόφωνο
που η γυναίκα
είχε στον ώμο της
(λες και ήταν from the ghetto!)
ένα κασετόφωνο
που εκείνη τη στιγμή
έπαιζε δυνατά techno.
Το πρόσωπό της ήταν
μακιγιαρισμένο
με κλοουνίστικη μαεστρία,
αλλά δεν έκρυβε
τα χρόνια της.
Όμως το χαμόγελό
της ήταν συγκλονιστικό:
Ήταν χαμόγελο θριάμβου,
σχεδόν γαλήνιας
εσωτερικής ικανοποίησης.
Ένα χαμόγελο που ακύρωνε
όλα τα γέλια των περαστικών…
*Ένα χαμόγελο θριάμβου*
από τη στήλη 11 του Άρη Δημοκίδη στη Lifo.
9 comments:
Ποτέ δεν είναι αργά για να κυνηγήσουμε τα όνειρα μας.
.........
(νομίζω ότι το ανέδειξες, τελείως!)
Αφου το ερωτευτηκα λεμε:)
καταπληκτικό...
επίσης την άλλη κυρία anorexius με το μινάκι μέχρι τον αφαλό, παρατηρώ πάντα στην πόλη...
Ήταν που ήταν συγκλονιστικό από μόνο του, το πήρες κι εσύ και το απωγείωσες. Μπράβο και στους δυό σας.
@Drama Queen: Νομίζω οτι ο Ρόμπινς το έλεγε πιο όμορφα: "ποτέ δεν είναι αργά για ευτυχισμένα παιδικά χρόνια"... :))
@gariseu
Πες μου ότι λες για την τύπισσα που συχνάσει στην στάση του μετρό στην Κοραή...
@nostories
Σωστή η διόρθωση. :)
Μα όλοι αυτό δεν κάνουμε; Αυτά που στερηθήκαμε μας καταδιώκουν πάντα.
α όχι και αυτή είναι τρομερή
αυτή που ανέφερα δεν κάθεται, κάνει αγώνα δρόμου με το μίνι και τα γοβάκια της...
καλά που μου τη θύμισες και αυτή drama q...
Post a Comment