VIEWmaster τΗς τΕταρτΗς[LIFE IS UNFAIR, KILL YOURSELF, OR GET OVER IT*]

[μάντεψε ποιόν συνάντησε ο Terry χθες βράδυ!]

an ήμουν έλληνας τηλεοπτικός δημοσιογράφος θα περιέγραφα τη νίκη του Ομπάμα με εκστατική αφαιρετικότητα, με υποκρινόμενο τραύλισμα και με την απαραίτητη δόση αντιαμερικάνικου υψηλόφρονα αισθηματισμού(στην χειρότερη των περιπτώσεων θα σιγοντάριζα τον Αθανάσιο Έλλις και τον Μιχάλη Ιγνατίου των οποίων την πηγαία ευγένεια οι αδαείς αρχισυντάκτες τους εν Ελλάδι την εκλαμβάνουν ως αμόρφωτο και κακόγουστο φιλοαμερικανισμό).

den είμαι όμως και έτσι την περασμένη Τρίτη στο studio του Radiobubble, στρεβλώνοντας την σοβαροφάνεια την ταυτόσημη με την έννοια της υπέρανω κριτικής αυτοπροδομένης παραδοσιακής δημοσιογραφίας και σαρκάζοντας τον ετοιματζίδικο συντηρητισμό μιλήσαμε ανάλαφρα και χωρίς την αίσθηση κάποιου κατακρημνισμένου χρέους για τον βόμβο των προεδρικών εκλογών και την σημασία των αμερικανικών πολιτικών ζάπινγκ.

Όπως Αμερική:-)

[δες εδώ how Obama did it]

mου αρέσει αυτή η αποενοχοποιημένη εξοικείωση των αμερικάνων με την pop κουλτούρα. Προτιμώ να βλέπω τον Obama shaking his thang υπό το βλέμμα της Ellen DeGeneres, τη Hillary να προσπαθεί να υπερβεί το σατιρικό κέτσαπ του Saturday Night Live για να συνεχίσει αλώβητη και απαστράπτουσα να πιστεύει πως ο Λευκός Οίκος είναι το πεπρωμένο της, τη Sarah Palin να παραλαμβάνει από την Tina Fey, με συναισθηματολογία μοχθηρού αιλουροειδούς, την σατιρική επιταγή και να προσπαθεί να την εξαργυρώσει(σαν βρεγμένη γάτα), τον John McCain, συντηρητικό και προβλέψιμο να μαδάει spin-doctor μαργαρίτες για να αποφασίσει αν θα πάει στην εκπομπή του Λέτερμαν (τελικά πήγε:). Τους δικούς μας τους δικαιολογώ προς το παρόν. Αν επιλογή σου, για να κανεις ένα ανανεωτικό crossover, είναι το ανυπόληπτο “σατιρικό” σανατόριο του Θέμου, ο παπουτσωμένος οπρισμός της Τατιάνας και ο κουρασμένος και επαναλαμβανόμενος Μητσικώστας, άστο καλύτερα. Θα σε πιάσει ο Χρήστος Γιανναράς και η Ντέπυ της Γιάννας στο στόμα τους και ποιος σε ξεπλένει μετά;-)

[η Αφροδίτη Αλ Σαλέχ μιλάει με τον Λώρενς από την Κένυα]

pαρατηρούσα εκείνο το βράδυ τα μαύρα πρόσωπα και τις φωτισμένες τους ματιές.

Υπήρχε μια έκδηλη θέρμη , ένας συγκινητικός ξεσπασματικός ενθουσιασμός, η όψη τους έλαμπε

από τη κουρασμένη χαρά που δίνει η ευδαιμονία της δικαίωσης. Τ' ομολογούσαν τα μάτια τους,

πως ακόμα κι αν ένιωθαν οι περισσότεροι (τώρα πια) άνετα μέσα στο γεμάτο

στρεβλώσεις αμερικανικό χωνευτήρι, το τραυματικό αποτύπωμα του αισθήματος του κοινωνικού αποσυναγωγού,

η μύχια race ανασφάλεια τους, το δυσοίωνο αίσθημα του ν' ανήκεις σε μια εξοστρακισμένη κοινωνικά ομάδα,

δεν εξοβελίζεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Ακόμα και οι αφροαμερικάνοι τροπαιούχοι της αμερικανικής κοινωνίας
της πολιτικής και του θεάματος, οι οποίοι ξέρουν με κάθε λεπτομέρεια τους κανόνες του θεαμα-τικού παιχνιδιού,
τα στερεότυπα, τις ηδονοβλεπτικές λούπες, την αρπακτική διάθεση, το υστερόβουλο ένστικτο της τηλεοπτικής εικόνας,

αδυνατούσαν να ελέγξουν το εσωτερικό κύμα χαράς που ανέβλυζε και περιφερόταν στις οθόνες έκδηλο.

Τα μέχρι πρότινος μελαγχολικά blues της σύνθλιψης μπορούν

τώρα (ίσως) να γίνουν ορμητικοί χείμαρροι μεστωμένης ελπίδας.

[η Συμμορία των 12, o Obama και το South Park]

kαμμιά φορά έχω την εντύπωση (για να μη πω τη βεβαιότητα) πως πολιτικοί, δημοσιογράφοι, μερίδα των αναγνωστών αντιμετωπίζουν την ελληνική πραγματικότητα με όρους κωσταπρεκικών φωτοσκιάσεων, ένα σύνολο φαντασιώσεων που τους επιτρέπει να προβάλλουν το σαβανωμένο τους πένθος για μια κούφια ελληνική ιδιαιτερότητα που αντιμετωπίζει τη πραγματικότητα ως φως-κολικό παρόν και το μέλλον ως έγχρωμη έκδοση αριστεριζούχων φωτορομάντζων. Επαρκές και δοκιμασμένο αντίδοτο: όταν το ιδεολογικό λίπος, η δημοσιο-γραφική κυτταρίτιδα και το αργόσυρτο πένθος τους σου χτυπήσει τη πόρτα, φαντάσου τον Γιάννη Παπαγιάννη, τον Νίκο Χατζηνικολάου, τον Γεώργιο Tragg-aaa ως ρέπλικες του λατρεμένου Klaus, να τιτιβίζουν τους “μελωδικούς” κρωγμούς τους. Τον Γεώργιο ειδικά, τον έχω ικανό:)

[from beds of everlasting snow]

[διάλειμμα για cut-up]

βαριέμαι μέχρι θανάτου/ αυτή είναι η ζωή μου/ ριπές αφέλειας/ σε λίγο η πολλή υπευθυνότητα θα το κρύψει κι αυτό/ ξέρω πλούσιους που παίρνουν χρόνια ναρκωτικά/ μαζική επικοινωνία εκδημοκρατισμένη/ χαρούμενα στίφη/ γεύση στυφή/ κοιτάζω τις φωτογραφίες / η γάτα μου δε κοιμάται ποτέ/ η ένταση του χρήματος/ο ηλεκτρισμός των ψευδαισθήσεων/μια απόσταση/ συγχρόνως από διαφορετικές οπτικές γωνίες/η σκέψη, βάρος, περιττό/ μοναχικοί άντρες καπνίζουν στα παράθυρα/ τα κουστούμια μας έφτυσαν αίμα σήμερα/ θαύμασε την αταραξία/και να πιστευεις/ κάπου.

sτο Θέατρο Σφενδόνη η Άννα Κοκκίνου αυτή την περίοδο ενσαρκώνει τη Ρίκα, μια ποιητική serial killer της διπλανής πόρτας, στο Λα Πουπέ τον εξαιρετικό θεατρικό μονόλογο που της έγραψε ο συγγραφέας Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης. Στην φιγούρα της συγκεντρώνονται απόηχοι απο την Baby Jane Hudson (του What Ever Happened to Baby Jane?), σουρεαλιστική απαισιοδοξία και τρυφερά, αυτοκαταστροφικά ψυχικά εκτοπλάσματα. Η Ρίκα δεν είναι ένας θετικός ήρωας, συμπονάς όμως σαν θεατής την υστερική ανάγκη για αγάπη που τη διακατέχει, το βουλιμικό της splatter (που την κατατρέχει από παιδί), την μελαγχολική και απελπισμένη της πτώση. Καθώς συνομιλώ μαζί της για το ρόλο, στα πλαίσια συνέντευξης για τη Parallaxi, σκέφτομαι πως στη πραγματική ζωή η έκπτωτη Ρίκα θα ήταν καταδικασμένη το σισύφειο φλέρτ της με το εσωτερικό έρεβος να το κουβαλάει χωρίς τη λυτρωτική κάθαρση της θεατρικής πράξης. όπως οι περισσότεροι.

[η Άννα Κοκκίνου μιλάει στο culture.gr για την παράσταση]

[-]Q[-]:&:[-]A[-]

1. Ποιον ορισμό δίνει στη λέξη «Obama» ο Terry Richardson;

2. Τι μπορεί να κουβέντιαζαν ο Devendra Banhart με τον Greg Rogove

στα διαλείμματα των γυρισμάτων του βιντεοκλίπ για το Adam & Steve ;

3. Είναι η Roisin η 21st century Barbarella;

4. Τι απάντησε η Britney Spears όταν ρωτήθηκε γιατί ήταν πολύ συντηρητικά ντυμένη,

στη διάρκεια της συναυλίας της Madonna στο Λος Αντζελες την περασμένη Πέμπτη;

5. Tι έκανε από τη χαρά του για τη νίκη του Barack Obama

στις αμερικάνικες εκλογές ο Thom Yorke των Radiohead?

6. Ζεί α-κώμα ο Rick Astley?

7. Είναι ο Bruce LaBruce ο κυνικός

Tennessee Williams του punkqueer κινήματος;

[I want to learn how to earn beauty as if she is a fruit.]

It's a new day
αφτερ ωλ?