vIewmastEr της τΡιτΗς [tHis mArkEt of mElOn-eAtiNg fIesTa gOeRs*]

Καλή βδομάδα! (ετεροχρονισμένα a bit:)

>>>Το θέμα είναι πρώτα να φοβάσαι και μετά να τρώς -όλο- το φαϊ σου<<<

(αμερικάνικο ρητό αγριοδυτικής προέλευσης:-).

Ο Μπάρακ Ομπάμα εκτός απροόπτου θα είναι ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Δεν ξέρω κάτα πόσο ένας μαύρος πρόεδρος θα καταφέρει διαφορετικά πράγματα.

Είναι το στύλ της Αμερικής έτσι.
Ο κεντρικός πρωταγωνιστικός χαρακτήρας, που κάθε τετραετία εμφανίζεται

σε μια διαδοχή ρόλων και του οποίου η βασική λειτουργία είναι να εγγυάται

ένα ακαθόριστο μέλλον και ένα γεμάτο απο καθησυχ-αστικές βεβαιότητες παρόν,

για να επιβιώσει πρέπει να διευθύνει τη αμερικανική "δημοκρατία" ως φαντασίωση

αλλιώς το παντοδύναμο κορπορατικό σύστημα θα τον κατακρημνίσει.

Με υποψιασμένη έλξη και μια ψευτοπεριπαθή εσάνς πολτοποιημένου δημοκρατισμού

(της Times Square), η βαθιά ανάγκη για αλλαγή έχει ήδη συναντήσει το αταξικό

γούστο του όχλου, την θωπευτική άχλυ της εκλαϊκευμένης καταναλωτικής προσταγής,

τη παραμορφωμένη από τα μίντια νευρωτική αναζήτηση του παραγορητικού
-Back in Black- αναστηλωτή, που θα τους κάνει να ξεχάσουν τους ευαγγελικούς φονταμενταλισμούς
των μεσοδυτικών πολιτειών και τη δύσθυμη μελωδία της Βushικής οχταετίας.

Μόνο που τις νύχτες θα συνεχίσουν να χορεύουν (και να μελαγχολούν)

σαν υπερεκχειλισμένοι εφιαλτικοί ροδώνες παραποιημένων πολεμικών επικαίρων.

>>>Κρυφές περιδινήσεις αόρατου ωκεανού στην άκρη των λεπτών χειλιών<<<

Διαβάζω αυτές τις μέρες το ποιητικό κείμενο Εκπνοή του Δημήτρη Δημητριάδη.

Αγαπώ τη γραφή του Δημητριάδη από παλιά.

Βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον το πως κάνει τις σάρκες των λέξεων να γυαλίζουν μέσα

στην ακαταλάγιαστη φωτιά μιας απτόητης σωματικότητας και το τρόπο που καταφέρνει

να τις αποσυνδέει από το ακαδημαϊκό χασμουρητό του αυτομαστιγωμένου λογοτεχνισμού

και της γεροντοκοριασμένης βραβευτίλας, ορίζοντας εκ νέου με δράση,

πάθος και αντισυμβατικότητα τον όρο ποίηση.

(η Εκπνοή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν)

>>>Be thankful for what you 've got<<<

Ο Θεό-δωρος Ρουσόπουλος είναι γνωστό πόσο γοητεύτηκε από τις Μεγάλες Γωνίες

και το αποχαλινωμένο μεγαλείο της αναρριχητικής μέθης. Νονές του είχε την

ανθοντυμένη αύρα του μετριοπαθούς δημοσιογραφισμού και την ηδονική επιθυμία

να εξαφανίσει κάθε υπαινιγμό Καισαριανής από τον μαραμένο εσωτερικό του κόσμο.

Στην προχθεσινή Ανατροπή (συγκρατημένα και ανα-μαινόμενα) ανέλυσε γιατί αναζήτησε

την ομορφιά στο εξουσιαστικό ψιμυθίωμα και πως παγιδεύτηκε

ανάμεσα στα χειμαρρώδη κλώνια του επικοινωνιακού Επιταφίου

(εκεί όπου η επικοινωνία σώζει το κόσμο και οι δημοσκοπήσεις

τις στοχαστικές προσαρμογές ως γνωστόν).

Στο διάλειμμα για διαφημίσεις ο Ιωάννης Πρετεντέρης διάβαζε

τους ανα-μασημένους ρεμβασμούς της Πανδώρας

(που δεν εννοεί να θάψει το πτώμα της ξαναζωγραφισμένης δια-πλοκής)

και ο Θεό-δωρος σκεφτόταν πως πάνω απ 'όλα το ψέμα είναι μια απόφαση.

>>>Τhe incredible, the invisible!<<<

Οι πρώτες νότες μου φτιάχνουν την διάθεση.

Ο ρυθμός με χτυπάει κατευθείαν, τα μελωδικά σκράτς μου χαιδεύουν τ' αυτιά,

βουλιάζω στα κατακόκκινο funk βυθό του πρώτου cd της Sugahspank

«Τhe incredible, the invisible Sugahspank!». Και ναι, εκεί κάτω στο Πειραιά τα παιδιά

δεν ακούνε μονάχα νταλκαδιασμένους μαζόχες και επιδειξιομανείς αισθηματίες

της φτερωτής χαρτοπετσέτας, αλλά αποδεικνύουν περίτρανα πως με αισθητική μαγκιά

ενστικτώδες μουσικό γούστο, φαντασία και μια κατακόκκινη παλλόμενη soul καρδιά

μπορούν να φτιάξουν έναν από τους καλύτερους (και λιγότερο αναμενόμενους)δίσκους

της χρονιάς, μακριά από τον καθημαγμένο οχετό των δισκογραφικών εταιρειών

και τους σκληρά εργαζόμενους κώλους των εσχατοexecutive marketeers.

(http://www.myspace.com/sugahspankmusic)

>>>Λιμναίες Οδύσσειες<<<

Διαβάζω τη λογοκριμένη από το Πρώτο Θέμα στήλη του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Μind Fuck στη σελίδα του στο Facebook. O Παναγιώτης συνεντευξιάζει -υποθετικά- τον Λάκη Λαζόπουλο

και κάνει σκόνη τον πνευματικό επαρχιωτισμό που διακατέχει

μια μεγάλη μερίδα του τηλεοπτικού κοινού αλλά και τη πλειοψηφία των τηλεκριτικών

(που έχει κάνει θεό της το Λάκη και τους τε-τριμμένους του σατιρισμούς).

Π.Χ. Τ' ότι συνεργάζεσαι με εκείνους που φροντίζουν με κάθε τρόπο να παραμένει

αποχαυνωμένος και αδύναμος ο πολύς κόσμος δεν σου φαίνεται ούτε στο ελάχιστο οξύμωρο;

Λ.Λ. Γιατί δεν με βλέπεις σαν κάποιον που μάχεται το σύστημα εκ των έσω;

Π.Χ. Επειδή το σύστημα δεν έχει μέσα και έξω ρε αφελή και σχηματικέ άνθρωπε!

Το σύστημα είναι μια αέναα αυτοτροφοδοτούμενη αλυσίδα ανακύκλωσης χρέους και

εκβιασμών το οποίο είτε υπηρετείς είτε όχι. Το σύστημα είναι ένα φίδι που τρώει την ουρά του,

τυλιγμένο γύρω από το λαρύγγι όλων μας. Ή είσαι μια ακόμα φολίδα του ή δεν είσαι.

Λ.Λ. Άκου υποκρισία από κάποιον που δουλεύει στην μεγαλύτερη εφημερίδα της χώρας,

τον υπαλληλάκο των αρχιδιαπλεκόμενων μεγαλοεκδοτών!

Π.Χ. Αν εσύ είχες τ’ αρχίδια να πεις τα μισά από αυτά που εγώ γράφω στο Θέμα,

και το Θέμα τολμάει να τυπώσει, θα σου τα έγλυφα δημοσίως.

Η υπόλοιπη εξ-αιρετική -υποθετική- συνέντευξη εδώ.

>>>As Soon As We Get Home<<<

Δε ξέρω πως συνέπεσε, αλλά φέτος όλες οι παλιές λατρεμένες επέστρεψαν με πολύ

καλούς καινούριους δίσκους. Η Λένα Πλάτωνος με τα παλιρροϊκά της Ημερολόγια,

η εξωγηϊνη 60άρα Grace Jones με το Hurricane (η οποία

παρεπιμπτόντως έκανε μια εξαιρετική φωτογράφηση στο Dazed and Confused που κυκλοφορεί),

η πολυαγαπημένη Anne Clark με το The Smallest Act Of Kidness,
η Marianne Fathfull με το Easy come, Easy go κι αν προλάβει μέσα

στο 2008 η Laurie Anderson με το πολυαναμενόμενο Ηοmeland.

Οι πρώτες βελονιές από τις νότες τους πάντα μου προκαλούν ανατριχίλα.

Ας μη φιλολογώ όμως fanατικά:-). Ο καιρός θα δείξει αν θα στερεωθούν επαρκώς.

Αν και κάτι μου λέει πως με τους πολύχρονους δεσμούς

δε χρειάζεται να το ψειρίζουμε και πολύ.

>>>The Cut<<<

Στη Conde Nast λατρεύουν τη χλιδάτη αναζήτηση του μοδάτου καινούριου,

την αέναη περιστροφή γύρω από τον hype ζόφο, το σφοδρό τριπάρισμα της

εξεζητημένης φαντασμαγορίας. Το γεγονός της οικονομικής κρίσης παρολ'

αυτά δε τους άφησε αλώβητους. Το Portfolio μείωνει τα 12 τεύχη σε 10

και το Men’s Vogue θα εκδίδεται 2 φορές το χρόνο, μια την άνοιξη

και μια το φθινόπωρο ενσωματωμένο πια στη μητρική Vogue

(αποφασίστηκαν επίσης 5% περικοπές

του budget αλλά και του προσωπικού).

Η Αnna Wintour προσδοκά ανάσταση.

Αγορών.

(αλλιώς κλάφτα Χαράλαμπε Lagerfeld;-)

>>>Ο Δρόμος Δεν Έχει Αλλαγή<<<

"Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών

κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή

Δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ

ψίθυροι

σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη

κράτησα τη ζωή μου, κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας

κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή

ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει, δεν έχει αλλαγή

όσο γυρεύεις να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια

ο δρόμος

δεν έχει αλλαγή"

Ο Άγγελος (που αποτελεί all by himself τους Φανταστικούς Ήχους)

ρεμιξάρει εξαιρετικά τα Επιφάνια του Σεφέρη εδώ .

[αφιερωμένο στη δικιά μας κοντινή Αμερική και τις καθημερινές μικρές εκλογές]