synecdoche, New York [A LONG, LONG SLEEP, A FAMOUS SLEEP*]

Είμαστε όλοι σκλάβοι.

(απλά στη πορεία προσαρμοζόμαστε*)

Καθώς παρατηρώ στην οθόνη τον Caden Cotard,

τον συνεκδοχικό ήρωα του Charlie Kaufman

να τεμαχίζει το τοπίο της εσωτερικής του ρυμοτομίας

(σισύφεια) και να το μεταφέρει προσομοιωμένο,

χωρίς να καταφέρνει παρολ' αυτά να του μεταδώσει τον

ουρανομήκη εναγκαλισμό με το αλληλοακατανόητο

που χαρακτηρίζει την τενεκεδένια πραγματικότητα μας,

καταλαβαίνω πως έχω μπροστά μου το πιο σαφές και ολοκληρωμένο

σπινθήρισμα των αμέτρητων (υποτιθέμενα) σεναριογραφικών

κβαζάρ του παράδοξου (για το Χόλυγουνδ, πάντα) Charlie .

Η ταινία δηλώνει από την αρχή πως είναι ένα

ανικανοποίητο παλίμψηστο, μια μελαγχολική σπασμωδή

στον ανθρώπινο ψυχισμό, με μια απομαγευμένη

χροιά εξευμενισμού του αναπόφευκτου.

Το μόνο που μπορεί να σου βουλώσει το στόμα

Caden μωρό μου είναι ο Μέγας Κυριολεκτικός,

mr Death himself πριν συνειδητοποιήσεις,

(εως ότου συνειδητοποιήσουμε*)

πως τα μεγαλειώδη δράματα στέκουν πλάτη

με πλάτη με τον απωθημένο κουμπαρά
των ιδεοληψιών μας

Και την άγρια μοναξιά.

Βέβαια η πτώση έχει το ενδιαφέρον της,

η ματαιότητα το χάζι της

and the light that never goes out

την αδρεναλίνη του κι ο κουρασμένος

αλλά εμμονικός Caden χρειάζεται

μια μεγαλειώδη ακρότητα, ένα αληθινό

ψ-αίμα προτού αποσυρθεί.

Η τελευταία παράσταση στη Νέα Υόρκη,

ο ιδρώτας του σβησμένου βλέμματος,

οι στριμωγμένες απογοητεύσεις, η απόλυτη απελπισία,

οι πρησμένες αύρες, η δύσθυμη αγωνία,

οι ερεβώδεις κοίτες, η γλυκιά φωτιά.

Τι μένει απ' όλα αυτά τελικά;

Ποιά εικόνα;

Δεν υπάρχει τελευταία εικόνα.

η Εικόνα είσαι Εσύ*