εμείς του 60 οι εκδορείς [ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΕΙΣΑΙ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟ?]

Αχ αυτοί οι εκδορείς, αχ!;-)

Διαβάζω το δελτίο τύπου της έκθεσης "Εμείς του 60 οι εκδρομείς". Η έκθεση, εμπνευσμένη από το στίχο του Διονύση Σαββόπουλου, στο Μουσείο Μπενάκη, μπλα μπλα μπλα..αφιερωμένη στην κοινωνική ζωή και στη μουσική των σίξτις, στα πλαίσια του ευρύτερου αφιερώματος "Σαββόπουλος και φίλοι- Το περιβόλι του τρελού", μπλα μπλα μπλα.. περιλαμβάνει περιορισμένο αριθμό συναυλιών του ίδιου στο Παλλάς, προβολές ταινιών στο Τριανόν, έκθεση σε χώρους της Βουλής των Ελλήνων, ημερίδες και άλλες εκδηλώσεις, μπλα μπλα μπλα.. και όσα σηματοδότησε εκείνη η γενιά, "που έβγαινε από κλειστοφοβικά σπίτια και κατάφερε να φτιάξει παρέες" όπως λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος, μπλα μπλα μπλα...  Και αντί να με πιάσει η βαρεμάρα όπως συνήθως με τα δελτία τύπου, μελαγχολώ. Και αμέσως μετά ανα-κράζω: Φάντασμα, είσαι ακόμα ζωντανό?

Όπως μόλις κατάλαβες στην Ελλάδα τα sixties είναι ισοδύναμα με τα (πάντα ακονισμένα είναι η αλήθεια) νύχια του εμβληματικού Διονύση. Και σε έναν άλλης μορφής νταλαρισμό. Αλλά ας μην επικεντρωθούμε στε(γ)νά στα πρόσωπα γιατί θα χάσουμε τη γενική εικόνα. Τα sixties και τα παραφερναλιά τους  είναι -πια και εδώ και αλλού- μια αποδοτικότατη μπίζνα, ένα αναβιωτικό πανηγυράκι για αθώους νοσταλγούς και επιπόλαιους καταναλωτές, μια αυτοδοξολογημένη κατακρήμνιση στην (κερδοφόρα άμα ξέρεις να τη χειριστείς) επικράτεια του φαντασιακού, ένα παραμυθάκι για όσους αδαείς εκλαμβάνουν την τέχνη ως εκστατικά υπολείμματα (ταριχευμένης) μυθολογίας.

Στη  "λατρεμένη"  δεκαετία του 60 και τo κατακομματιασμένο της rosebud τ' αγνά στελέχη της αγοράς και οι λοιποί στοιχισμένοι, με θρησκευτική θέρμη και άφατο ζηλωτισμό,  φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν και να επαναφέρουν σε κάθε -ευπώλητη- ευκαιρία πως συντελέστηκε το πρωτοφανέρωτο, το υψηλόφρων,  το απ' αλλού φερμένο βρε αδερφέ. Σε κάποιο ποσοστό δεν έχουν άδικο. Έγιναν πράγματα καλλιτεχνικά, αισθητικά, ιδεολογικά. Υπήρξαν αναπηδήσεις, ενοράσεις, αμφισβητήσεις, υπερβάσεις. Δε λέω.

Υπήρξε όμως (σχεδόν αμέσως) μετά, το διακηρυγμένο γονίδιο της ιδιοτελούς υπέρβασης, η αυτοδοξολόγηση, η μετριότητα που βρήκε φιλόξενο σκήνωμα. Και η μπαναλιτέ που έγινε κυρίαρχο ρεύμα και μας επιβλήθηκε. Και έτσι τα sixties μεταβλήθηκαν στην  αποενοχοποιημένη κολυμβήθρα μιας και δύο γενιών που με τη πεποίθηση της αυτοδικαιωμένης αυθεντίας, από τούδε και στο εξής παρελαύνουν και παρασημοφορούνται όποτε βρουν ευκαιρία. Κυρίες και κύριοι σωπάστε! Οι εκδρομείς-εκδορείς είναι ακόμα στη σκηνή (όσοι απέμειναν). Και θέλουν να ρολάρουν οι αργυρωνητοί μου once again.

Γύρω από αυτό το υλικό ο εταιρικός συρφετός έχει υφάνει ένα πολυπλόκαμο δίκτυο προώθησης και εκμετάλλευσης με έντυπα, ραδιόφωνα, κανάλια, συναυλιακούς χώρους εξαιρετικής αποδοτικότητας όπου το κάθε τραύλισμα περί του αντιθέτου κατακρημνίζεται άκλαυτο. Δε θέλω να υποστηρίξω πως το ενδιαφέρον τους εδράζεται αποκλειστικά και μόνο στη βαθιά τους καλαισθησία και στο αφειδώλευτο ενδιαφέρον τους για τη τέχνη γιατί ξέρω πως θα με πιστέψετε. Άλλωστε η αγορά ξέρει για μας πριν από μας, βρε κουτά!  Έτσι δεν είναι; (αμα έτσι νομίζετε;-)

Παρολ' αυτά η πραγματικότητα δε μπορεί ν' αλλάξει. Η μνημειωμένη νεκροφιλία μπορεί να έχει τη καθησυχαστική της γλύκα, δε μπορεί όμως να κρύψει το γεγονός πως με σκιές η τέχνη και η ζωή δε προχωράει μπροστά.  Γυρνώντας συνεχώς πίσω δεν επικοινωνούμε με το σήμερα, δεν ακούμε τα αιτήματα των καιρών.

Περιχαρακωνόμαστε σε ξεπερασμένες ιδέες και νοοτροπίες, παραχαράσσουμε το παρελθόν γιατί δεν αντέχουμε να κοιτάξουμε κατάματα το παρόν, ορθώνουμε ψυχαναγκαστικές συναισθηματικές κατασκευές σε σαθρά εδάφη, αναμιγνύουμε φαντασιώσεις σε συνδυασμό με αυταπάτες και καταλήγουμε να χάνουμε το σύνορο ανάμεσα στη συνειδητή πρόσληψη και τη φαντασιακή επεξεργασία.

Λοιπόν. Τα φαντάσματα μπορεί να συνεχίζουν πλανώνται στον αέρα.

Αρκεί εμείς να το πάρουμε απόφαση και να κοιτάξουμε μπροστά.

,

Πριν γίνουμε εξπέρ στις νεκρολογίες.

Ε κυρ κατ-αναλωτή μου;










[κείμενο που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 31 του περιοδικού Antivirus]