we are the world [[το ελληνικό τραγούδι στα χρόνια της χολυ-era-ς]]

απεχθάνομαι τις ταμπελοπ-οιήσεις στη τέχνη.

βυσσοδομούν πάνω στον καλλιτεχνικό ανθό, ασχολούνται με ξεπερασμένους σχολακιστισμούς, στηρίζονται σε εμμονές και σε μηχανιστικές αναπαραγωγές συντηρητικών κλισέ τις περισσότερες φορές. βέβαια οι μεροκαματιάρηδες των κατηγοριοποιήσεων είτε βρίσκονται στη όχθη της γραφίδας , είτε στην όχθη της ακροατικής πανίδας στηρίζονται μετά μανίας, κλίνουν το γόνυ ευλαβικά και αρνούνται να ξεβολευτούν ερχόμενοι σε πιο ουσιαστική επαφή με το καλλιτεχνικό πυρήνα. νο χάρντ οφένσ ντιαρ εντ μπιλάβντ ρίντερ μπατ γιου μαστ λερν του εξυφαίνεις την αντιληπτική σου ουτοπία (όσο κι αν αυτό σε δυσκολεύει) με γνώμονα τη ρήξη με τις αγκυλώσεις σου και τις καθησυχαστικές σου συνήθειες και όχι με τα ράφια του καταναλωτικού σουπερμάρκετ. γκέγκε? (ορ Gaga. γουοτέβερ;-)

[και μετά από αυτό το αρκούντως άτεγκτο disclaimer ας  υπεισέλθουμε 

σε αυτό που εν προκειμένω αποτελεί το πυρήνα σύλληψης του άρθρου αυτού]

αν μου λέγαν πριν απο μερικά χρόνια να γράψω για τη γ-καίει πάβλα λέσμπιαν σεκσουαλικότητα πάβλα έρωτα στο πολύπαθο (και πολύπλαγκτο;-) ελληνικό τραγούδι θα θεωρούσα τη πρόταση αρκούντως αδιέξοδη. η ψωραλέα μονόχρωμη αισθητική αγωγή μεγάλης μερίδας συμπλεγματικών καλλιτεχνών σε συνάρτηση με την αφασική συμβατικότητα μερίδας του κοινού και μόνο στη σκέψη μ' έκανε να σουλουπώνω αρειμανίως την made by windows πασιέντζα και ν' αναρωτιέμαι αν ο αρχισυντάκτης τελεί υπό την επήρρεια prozac και λοιπών ψυχικών αντιφλεγμονώδων ή διάβασε κρυφά τα τεύχος του Advocate που είχα παρατημένα στο συρτάρι μου.

μπατ άφτερ μερικά χρονάκια ιντερνετικής λαίλαπας ευτυχώς γηριατρικές μόδες και συμβάσεις, μικροαστικοί αυτοματισμοί και λοιποί ψυχαναγκαστικοί μανδύες έχουν υποχωρήσει κατά μεγάλο ποσοστό. αυτό σημαίνει πως έχουμε προχωρήσει από τους αδιόρατους υπαινιγμούς και τη νευρωτική αποτύπωση των εσωτερικών κόμπλεξ των παλιοτέρων γενιών σε μια πιο en face αντιμετώπιση (χωρίς αυτόν τον δακρύβρεχτο μεταπολιτευτικό κλαυθυρμό χωρίς οιρμό, θενκσ γκόντ;-) των λειτουργικών χρήσεων του σέξυνεσσ και της καλλιτεχνικής του ενθυλάκωσης στη μουσική.

πες από προκατάληψη, πες από δημοσιοσχετίστικη ένδεια, πες από μυριάδες ενοχικά σύνδρομα (και θα είσαι εντελώς μέσα) η "καθεστωτική" κριτική στην Ελλάδα απέφευγε ν' ασχοληθεί με τα κωδικοποιημένα προσωπικά ζάπινγκ των γ-καιει δημιουργών με ζέση έφηβου που αντικρύζει γυμνό σώμα και νιώθει τη πρόστυχη γυμναστική των αδένων να τον κατακλύζει πριν πει κίμινο.

[προτέκτ μι φρομ γουοτ αϊ γούοντ κι άλλα "τοιούτα"

 ιντερμέδια δηλαδή ή αλλιώς context-context είσαι εδώ;]

με αυτή τη τακτική λοιπόν ο Χατζιδάκις μέχρι το θανατό του αντιμετωπιζόταν ως ιερή αγελάδα με εστέτ ποιητικό γάλα και ατέρμονες εμμονές με τη τσαρουχική ιδιόλεκτο (μα γιατί άραγε, γιατί;-), μια σημαντική μερίδα νεοκυματικών χερουβείμ τελούσαν υπό βαρυ και ασήκωτο straight θρου νταλγκά, περιπαθείς λαϊκοί αοιδοί φλερτάραν με τη καλλιαρντοσύνη αλλά ο περίγυρος το βαφτίζε ζιγκ ζάγκ στο προχώ, οι γριές φελάχες του εντέχνου μετέφραζαν παλατινούς ανθολόγους και μετά προτείναν κλιμακωτά και με ψευδώνυμο τη ποιητική μοιρολατρία του σεπτού αλαφροϊσκιωτου. κωμικοτραγικοί κρωγμοί δηλαδή με ψυχολογία γκαρσονιού και από ορατότης μηδέν.

[είχαμε ποιότης βέβαια. ασχέτως που ο Λαπαθιώτης

 και η Ντόρα Ροζέττη στριφογύριζαν στο μνήμα]

το θέμα βέβαια δεν είναι να κατονομάσεις (γουι αρ new century σίτι-ζεν, don't we?;-). με την αλλαγή του αιώνα καταρρεύσαν σε μεγάλο ποσοστό ευτυχώς και στη χώρα μας τα κρυψίματα κάτω απ' το χαλάκι, τα de facto ταμπού και οι μικρόνοες αντιμετωπίσεις (θύλακες υπάρχουν ακόμα αλλά εκφυλίζονται σταδιακά). στην ηλεκτρονική εποχή μας άλλωστε δεν υπάρχουν πια γκριζαρισμένες mysteriozo επικαλύψεις ούτε αμείωτα άδυτα μυστικοπάθειας. κάνουμε σέρφινγκ κι έχουμε ανακαλύψει σε δευτερόλεπτα την υπογραφή του πρωταγωνιστή σε κύματα και σταγόνες που παλιότερα θα ουτε θα μπορούσαμε να το φανταστούμε. οι έννοιες του κοινωνικά αποδεκτού, του άλλοτε συμπαγούς και μονοσήμαντου, έχουν επανακαθοριστεί καθώς έρχονται σε επανειλημμένες ζυμώσεις και ρεμίξινγκ καθημερινά. τ' ότι είμαστε σχεδόν όλοι πια μπροστα στο καθρέφτη-οθόνη έχει διαδραματίσει βασικό ρόλο. δε γερνάμε ψαχουλεύοντας πια αισθήματα ενοχής καλυμμένα με το μανδύα της τέχνης. δε χρησιμοποιούμε τη καταπίεση ως άλλοθι και τη μειονοτική πρόκληση ως πρόσκληση στο ταμείο. η ζωή μας δεν είναι ένας ατέρμονος χορός μεταμφιέσεων. έχουμε σταματήσει να ποντάρουμε στην άγνοια, την επιτήδευση και τον πνευματικό επαρχιωτισμό.

καιρός δεν ήταν;

[κείμενο που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 32 του περιοδικού Antivirus]