αΓΑΠΗ οΠΩς ο κΑΘΕΝΑς{μα μ'ενα τροπο οπως αλλος κανενας}

δεν ξερω ποια ανεπαισθητη θωπεια

(τοσο γλυκυτερη οσο λιγοτερο ειναι θωπεια)

μου φερνει η αβεβαιη αυρα
του αποβραδου στο μετωπο.

γνωριζω μονο πως η πληξη απο την
οποια υποφερω μου ταιριαζει καλυτερα.

σαν ενα ρουχο που παυει να
τριβεται πανω σε μια πληγη.

η ταλαιπωρη ευαισθησια που
εξαρταται απο μια μικρη κινηση του αερα.

για να γνωρισει εστω και
προσωρινα τη γαληνη της!

αλλα ετσι ειναι καθε ανθρωπινη ευαισθησια,
δε πιστευω πως βαραινει περισσοτερο

στη ζυγαρια των οντων το
χρημα που αποκτησαν ξαφνικα.

η το χαμογελο που δεχτηκαν ξαφνικα,
τα οποια ειναι για τους αλλους.

αυτο που για μενα υπηρξε, αυτη τη στιγμη,

το συντομο περασμα μιας αυρας χωρις συνεχεια.

μπορω να σκεφτω να κοιμηθω.

μπορω να ονειρευτω πως ονειρευομαι.

βλεπω καθαροτερα την
αντικειμενικοτητα των παντων.

χρησιμοποιω με μεγαλυτερη ανεση

το εξωτερικο συναισθημα της ζωης.

κι ολα αυτα, πραγματι, γιατι
φτανοντας σχεδον στη γωνια,

η αυρα που αλλαζει ξαφνικα κατευθυνση

μου χαροποιει την επιδερμιδα.

ολα οσα αγαπαμε η χανουμε

πραγματα, οντα, σημασιες

αγγιζουν την επιδερμιδα μας.

και διεισδυουν ετσι στην ψυχη μας.

και αυτο το γεγονος δεν ειναι τιποτα περισσοτερο

απο την αυρα που δεν μου εφερε τιποτε αλλο.

περα απο μια υποθετικη παραμυθια

την καταλληλη στιγμη.

και το να μπορω

να

τα

χανω

ολα

με


} μεγαλοπρεπεια {

f.pESSOA-τΟ βΙΒΛΙΟ τΗς αΝΗΣΥΧΙΑς