Τα πρόσωπα, οι λέξεις, τα πράγματα.



Το αντεστραμμένο Καραμανλικό Είδωλο.
Το επίμονο μουρμουρητό της
μετεμφυλιοπολεμικής σφαλιάρας.
Οτι παλιά ονομαζόταν Ζίγδης
(πως να μαζέψεις ένα ζωάκι από το δρόμο δηλαδή).
Ο δεξιός λοβός του εγκεφάλου της -πάντα-
αν-αισθητικά αριστερής Mary Δαμανάκη.



























Η ελπίδα, τα περίπλοκα
θέματα, η διάχυτη πεποίθηση.
Η αυθόρμητη(?) παραισθητική οντότητα του Ανδρέα
(για εκείνους τότε ως ψευδαίσθηση,
για μας ως συνέπεια ενός πείσματος).
Η -συγκινητική, είναι η αλήθεια- μυσταγωγία
του ΚΚΕ πριν δαγκώσει το μήλο.
Η Ντέλα Ρούνικ. Τόσο πλούσια. Σε π-νεύμα.
Ο Μητσοτάκης. Τόσο πλούσιος. Σ' έλλειμα.






















































Η ιερή αγανάκτηση, ο μεγάλος
ευρωπαϊκός Μύθος, ο ρυθμιστικός γρίφος.
Οι σκηνές του πλήθους στα κατάμεστα γήπεδα
(στον προθάλαμο της ομογάλακτης αναμονής).
Ο Αγγελόπουλος. Οι αποκρυπτογράφοι
των δογμάτων. Οι αγγελιοφόροι των πτωμάτων.
Ο Φρέντυ Γερμανός, να παράγει άπειρα
αντίγραφα καθησυχαστικών υπονοουμένων.
(οι γυάλινοι νεκροί θέλουν γυάλινα σπίτια).
Ο Χατζιδακικός παροξυσμός
του Τρίτου Προγράμματος.






















































Τα αριστερόστροφα κυκλώματα, οι σκόρπιες
προβολές, η κούρσα της υπερπολιτικοποίησης.
Τα επαναστατημένα chicco των δευτεροκλασσάτων αμφιθεάτρων (τα "μοιραία τέρατα" της επόμενης δεκαετίας). Η επαμφοτερίζουσα χαρμολύπη της παραδοσιακής "αστικής" τάξης. Με μιαν ευκολία που ξένιζε. Ο μονότονος ορίζοντας του συνδρόμου της ελληνικότητας. Οι Βίκινγκς μιας νοσταλγίας ανεπίστρεπτης. Το Φοβερό Βήμα του Νίκου Πουλαντζά (η αλήθεια μιας αχανούς ολότητας).



























Οι παραλλαγές στο ίδιο θέμα,
τα μεγάλα νοήματα, η υστερία της κατασκευής.
Ο αξιολάτρευτα φετιχιστικός
αργαλειός της Εθνικής Ανεξαρτησίας-Λαϊκής Κυριαρχίας-Κοινωνικής Απελευθέρωσης.
(μη κρίνετε ινα μη κριθείτε,
αναφώνησε ξεπνοα ένας σύν-τροφος ,
προτού ο νούς αγκυροβολήσει στη καρδιά).
Η Σαββοπούλεια αυτοαναπαράσταση.
Οι απαρχές της αυτοσκηνοθέτησης.
Η κωδικοποίηση της μνήμης υπό τη
μορφή της επιλεκτικής αμνησίας.
Το ραγισμένο, τεμαχισμένο lament του
ποιητικού σώματος της Κατερίνας Γώγου.
Εκέι όπου ο Μεγάλος Αρχηγός
θεμελίωσε τ'όραμά του.
Στο βαθύ υπόστρωμα.



Της περί-πτωσης του Σάκη Καράγιωργα.



Το αντεστραμμένο Καραμανλικό Είδωλο.
Το επίμονο μουρμουρητό της
μετεμφυλιοπολεμικής σφαλιάρας.
Οτι παλιά ονομαζόταν Ζίγδης
(πως να μαζέψεις ένα ζωάκι από το δρόμο δηλαδή).
Ο δεξιός λοβός του εγκεφάλου της -πάντα-
αν-αισθητικά αριστερής Mary Δαμανάκη.



























Η ελπίδα, τα περίπλοκα
θέματα, η διάχυτη πεποίθηση.
Η αυθόρμητη(?) παραισθητική οντότητα του Ανδρέα
(για εκείνους τότε ως ψευδαίσθηση,
για μας ως συνέπεια ενός πείσματος).
Η -συγκινητική, είναι η αλήθεια- μυσταγωγία
του ΚΚΕ πριν δαγκώσει το μήλο.
Η Ντέλα Ρούνικ. Τόσο πλούσια. Σε π-νεύμα.
Ο Μητσοτάκης. Τόσο πλούσιος. Σ' έλλειμα.






















































Η ιερή αγανάκτηση, ο μεγάλος
ευρωπαϊκός Μύθος, ο ρυθμιστικός γρίφος.
Οι σκηνές του πλήθους στα κατάμεστα γήπεδα
(στον προθάλαμο της ομογάλακτης αναμονής).
Ο Αγγελόπουλος. Οι αποκρυπτογράφοι
των δογμάτων. Οι αγγελιοφόροι των πτωμάτων.
Ο Φρέντυ Γερμανός, να παράγει άπειρα
αντίγραφα καθησυχαστικών υπονοουμένων.
(οι γυάλινοι νεκροί θέλουν γυάλινα σπίτια).
Ο Χατζιδακικός παροξυσμός
του Τρίτου Προγράμματος.






















































Τα αριστερόστροφα κυκλώματα, οι σκόρπιες
προβολές, η κούρσα της υπερπολιτικοποίησης.
Τα επαναστατημένα chicco των δευτεροκλασσάτων αμφιθεάτρων (τα "μοιραία τέρατα" της επόμενης δεκαετίας). Η επαμφοτερίζουσα χαρμολύπη της παραδοσιακής "αστικής" τάξης. Με μιαν ευκολία που ξένιζε. Ο μονότονος ορίζοντας του συνδρόμου της ελληνικότητας. Οι Βίκινγκς μιας νοσταλγίας ανεπίστρεπτης. Το Φοβερό Βήμα του Νίκου Πουλαντζά (η αλήθεια μιας αχανούς ολότητας).



























Οι παραλλαγές στο ίδιο θέμα,
τα μεγάλα νοήματα, η υστερία της κατασκευής.
Ο αξιολάτρευτα φετιχιστικός
αργαλειός της Εθνικής Ανεξαρτησίας-Λαϊκής Κυριαρχίας-Κοινωνικής Απελευθέρωσης.
(μη κρίνετε ινα μη κριθείτε,
αναφώνησε ξεπνοα ένας σύν-τροφος ,
προτού ο νούς αγκυροβολήσει στη καρδιά).
Η Σαββοπούλεια αυτοαναπαράσταση.
Οι απαρχές της αυτοσκηνοθέτησης.
Η κωδικοποίηση της μνήμης υπό τη
μορφή της επιλεκτικής αμνησίας.
Το ραγισμένο, τεμαχισμένο lament του
ποιητικού σώματος της Κατερίνας Γώγου.
Εκέι όπου ο Μεγάλος Αρχηγός
θεμελίωσε τ'όραμά του.
Στο βαθύ υπόστρωμα.



Της περί-πτωσης του Σάκη Καράγιωργα.
Απαγγέλει ο Λεωνίδας Χρηστάκης.
-Η Χωρα Μου Δεν Ειναι Χωρα Ποιητων-
Του Νάνου Βαλαωρίτη.
-Η Χωρα Μου Δεν Ειναι Χωρα Ποιητων-
Του Νάνου Βαλαωρίτη.
[to be continued*]
[Τα cHAPTERs εκτίθενται στη γκαλερί
Spilioti Projects Σοφοκλέους 1 απέναντι από το Χρηματιστήριο]
8 comments:
θέλω να ακούω ειδήσεις
ποιητικής αδείας
μόνο από σένα...
το blog σου δυσανασχετεί την εικονική μνήμη του υπολογιστή μου -
την δικιά μου ποτέ
καλή εβδομάδα
So be it λοιπον;-)
[καλη βδομαδα,καλομηνα]
και από ένα άλλο "διάστημα"
(πολλοί είχαν πρόβλημα με το link)
http://www.sendspace.com/file/axvnuc
κάτι για τον καλό μήνα
throughout the dark months of april and may... είναι σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα
egw pali apo to telos tou kosmou apo opou vriskomai tha parakalousa gia ena afierwma sti katerina gwgou(dustuxws polloi apo emas tous 20 xronous oute kan tin kseroume...-apo tin anafora sto proswpo tis ormwmeni..)
kalo mina se olous sas me pio polu ilio
xxx
Εισαι καινουρια και δε τα προλαβες:)
Δεν εχουν τελειωσει ομως τα μαθηματα ιστοριας;-)
[Γωγου εδω*]
1.
2.
3.
4.
5.
σού στέλνω χωρίς να τη ρωτήσω ένα ποστ που διάβασα πρόσφατα στη σελίδα μιας φίλης καλής (πολύς κόσμος έχει τη γώγου στο νου του τελευταία)...καλό σου μήνα.
Πως μου ήρθε; Καιρό τώρα είχα την Κατερίνα τη Γώγου στο μυαλό μου. Τον ίδιο καιρό που τυχαία (;) την είχαν κι άλλοι φίλοι στο δικό τους. (Πως το είπες Σπυράκο; Να το γυρίσεις στα μεταφυσικά;) Στριφογυρνάει από τότε. Με ρώτησε κάποια στιγμή κι η Μαργαρίτα αν έχω την Οδύσσεια. Την έχω, της είπα. Όλα τα έχω της Κατερίνας, αλλά την «Οδύσσεια» δεν την έχω διαβάσει . Τα «κατέβασα» μια μέρα όλα στον υπολογιστή. Αν την έχεις, με ρώτησε, κανονική ρε παιδί μου, σε χαρτί. Όχι Μαργαρίτα, όχι «κανονική» μόνο ηλεκτρονική. Καλά θα σου το στείλω, μου είπε, για τα γενέθλιά σου. Δεν έχει έρθει ακόμα το βιβλίο (Μαργαρίτα δεν είναι σπόντα αυτό, αν ποτέ το διαβάσεις). Σήμερα μου την έδωσε κι αντί να διαβάσω αυτά που πρέπει άνοιξα το αρχείο «Οδύσσεια». Δεν μπορώ να διαβάσω εύκολα κείμενα στον υπολογιστή. Είμαι της παλιάς σχολής. Θέλω τα βιβλία να είναι βιβλία. Με πήρε όμως μαζί του, έστω κι έτσι. Όχι πως το διάβασα όλο. Δεν είναι δυνατό να διαβάσω βιβλίο της Κατερίνας μονοκοπανιάς. Όπως δεν μπορούσα να είμαι και κοντά της πολύ ώρα. Τη συμπαθούσα, μου άρεσε αλλά με άγχωνε ταυτόχρονα. Ήταν «πολύ» σε όλα. Στην αγάπη, στο θυμό, στο αλκοόλ, στα πάντα...
Σ’ αυτό το τελευταίο της βιβλίο λοιπόν είδα μια Κατερίνα που δεν την ήξερα. Ή μάλλον που την ήξερα αλλά αλλιώτικη. Πιο μαλακή, πιο ανθρώπινη, λιγότερο θυμωμένη. Και βρήκα μέσα ανθρώπους που τους ήξερα, φίλους μου. Φίλους της. Πολύ σας αγαπούσε τελικά βρε παιδιά. Πολύ αγαπούσε. Πολύ.... όπως πάντα, όπως όλα.
Αχ βρε Κατερίνα... Ακόμα έχω τύψεις για τη φορά που κατέβαινα στην πλατεία και καθόσουν στο «Τσαφ» κι έκανα πως δεν σε είδα. Και με είδες και με φώναξες και δεν μπορούσα πια να κάνω πως δεν σε βλέπω. Και με ρώτησες «γιατί περνάς και κάνεις πως δεν με βλέπεις;» Και τα’ χασα κι άρχισα να λέω μαλακίες κοκκινίζοντας σαν μικρό παιδί. Δεν μπορούσα όμως να αντέξω το «βάρος» σου...
Τι τόθελα και το διάβασα; Άντε τώρα να δω πως θα μαζέψω το μυαλό μου, το έτσι κι αλλιώς αμάζευτο, για να διαβάσω αυτά που πρέπει και να γράψω αυτά που πρέπει.
Βοήθειαααααααααα........
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι και εκεί που υπάρχουν απαντήσεις, είναι σα να μην υπάρχουν. Εξαιρετικό, ggl.
Αυτο ειναι οντως ενα προβλημα, θα συμφωνησω.
Σ'ευχαριστω!
Post a Comment