Fragmentary Blue [so close the windows and not hear the wind*]

_
_
_

Ντύθηκε το γυναικείο του κοστούμι,
αυτό που… σήμερα ήταν αρκετό
να βγάλει απλά τα ρούχα του.
_
_

_

_
Θέλει πολύ να πει μια λέξη
αλλά δεν ανοίγει το στόμα του.
Φοβάται μήπως αυτή η λέξη δεν βγει.
Μπορεί ακόμη να μην υπάρχει.
_
_

_

_
Σήκωσε το πόδι αργά, δίχως ζέσταμα, ίσιο, ψηλά. Κύλησε σαν βαμβάκι στο πάτωμα.
Έγινε μικρός.
Μικροσκοπικός.
Τόσο που κινδύνευε να φαγωθεί από τις κατσαρίδες.
_
_

Το έκανε δίχως να φοβάται τα αόρατα μάτια
που κάθε βράδυ τον παρακολουθούν.
Δίχως να τα ντρέπεται.
Θέλησε να βάλει τη νύχτα από τα μάτια.
Βράδιασε και μέσα του.

_
_

Οι νότες τελικά έγιναν θεόρατες.
Καθοριστικές.
Ζήτημα ζωής και θανάτου.
Θέλησε να πιαστεί από την ουρά τους
και να τις ακολουθήσει.
_
_

_

_
Η σιωπή του είναι χρυσή
[μα]
θέλει να την εγκαταλείψει.
_
_

_

_
Έγδαρε, με τα νύχια, το πόδι του.
_
_

_

_
Θέλει να ξεχάσει τον πόλεμο
που γίνεται μέσα στο κεφάλι του.
_
_

_

_
Κάπως έτσι, δίχως να το επιδιώξει, έμαθε να χορεύει.
_
_

_

_
Τώρα απλά σκέφτεται.
Δεν νομίζει.
Δεν πιστεύει.
Δεν θέλει.
Δεν περιμένει.
Δεν ξέρει.
Δεν χρειάζεται.
_
_

Δεν μπορεί.

words: μONSIEUR γEORGES ζACOTEY