face control[μεχρι να ερθει το ξημερωμα*]

Παρακολουθώ με συγκρατημένη ευχαρίστηση
τις πολιτικές αποκαθηλώσεις των ημερών.

Καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί οι ανέραστοι και ανέστιοι ηθικά πολιτικοί μας θ' αργήσουν πάρα πολύ να ικανοποιήσουν αιτήματα που όχι μόνο έχουν ωριμάσει αλλά εδώ και καιρό έπρεπε να είχαν ενσωματωθεί στη νομοθετική τους agenda. Η άγρια δίψα για την εξουσία και πιο δίπλα τα ευκλεή παραπήγματα της υλιστικής τους κολεξιόν τους εμποδίζουν να καυλώσουν με κάτι άλλο εκτός από την εθνοσωτήρια παραμυθία και τα ολιγαρχικά τους status symbols. Ξέρω πως δεν φταίνε μόνο αυτοί, ο κάθε gay και η κάθε λεσβία ψηφοφόρος, ενήμεροι της κοινωνικής τους θέσης, ενήμεροι των μισθών τους, ενήμεροι των δύσκολων καταστάσεων τις οποίες υπομένουν στα μικροπεριβαλλοντά τους, είχαν αφήσει για πολύ καιρό την άσκηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων να σκονίζεται στον προθάλαμο μιας ψευδεπίγραφης lifestyle ελευθερίας φορώντας τα αιματηρώς αγορασμένα τους D&G και αμελώντας έννοιες όπως πολιτική, συμμετοχή, ορατότητα.

It's never too late.

Στο μεταξύ παρατηρώντας την εξέλιξη της υπόθεσης του Νίκου Σεργιανόπουλου διεπίστωσα πως αυτή η περίφημη έννοια της κοινωνικής ωριμότητας απέναντι στo gay zήτημα και ειδικά σε ολίγον τι πιο dark και περιθωριακές εκφάνσεις του gaysex attitude όπως ήταν αυτή η περίπτωση, δεν ήταν δα και τόσο τραγική από τη πλευρά του απλού κόσμου. Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλό μας. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό οικογενειών έχουν έρθει αντιμέτωπες με ομοφυλοφιλικές καταστάσεις και κάθε περίλαμπρο και αρρενωπό μέλος της βιοχημικής φαμίλιας γνωρίζει πως μπορεί να καυλώσει με τα πιο αντίστροφα πράγματα. Οι υποκριτικές συνενοχές, οι τεστοστερονούχες αποσυμπιέσεις, τ' ανήμερα συμπλέγματα δεν έχουν πάψει να ταλαιπωρούν το κοινωνικό σώμα(άλλωστε ο άτυχος Σεργιανόπουλος απ' αυτά υπέφερε), όμως οι άνθρωποι πια έχουν καταλάβει, ειδικά οι νεότεροι, πως το βιαίο ξεχείλισμα της ηδονής δεν είναι θέμα για ενοχικές αυτοπυρπολήσεις.

Aλλά για τολμηρές ανασυνθέσεις.

Οι ανασυνθέσεις όμως δεν είναι κάτι εύκολο. Είναι Σάββατο βράδυ και στην επικράτεια του Sodade ευγενείς συνοδοιπόροι, ηλεκτρισμένα ξαδέρφια της κραιπάλης, βιαστικοί κακομαθημένοι, χαριτωμένα στιλιστικά μειράκια , ερωτοφοβικοί πιόνεροι, συνωστίζονται και επιχειρούν ν' αμβλύνουν τις διαφορές εφευρίσκοντας την περσόνα εκείνη που θα τους κάνει πιο ελκυστικούς , πιο απρόβλεπτους, πιο ψευδαισθητικούς. Θέλουν να απομακρυνθούν εντελώς από τα πενιχρά samplings της εβδομάδας που τελειώνει και αεράτοι να διασχίσουν το stage αποκρούωντας όλα τα υποκοριστικά, όλα τα δυσοίωνα ρεψίματα, όλα τα βραχνά outing, όλες τις πτοημένες μορφές. Τι τους έχει φέρει εδώ άλλωστε; Η δίψα για δράση και κάτι από μιαν ιδέα μυστηρίου. Στο ενδιάμεσο της μουσικής θα βγούν στο κηπάκι με μοιραία χαρά, υπερκινητικοί πανικοβλημένοι πρίγκηπες και θα αισθανθούν βρώμικοι και σιωπηλοί μόλις κοιτάξουν το τεκνό με τη καρδιά μπιφτέκι απέναντι.

Για ν' ανακαλύψουν
-με θλίψη είναι η αλήθεια-
πως δε θέλουν τη συμπόνια κανενός.

Μέχρι να έρθει το ξημέρωμα*

[κείμενο γραμμένο για τη στήλη FaceControl του τεύχους 37 της CityUncovered ]