pink flamingos [kill everyone now*]

Reporter- Could you give us some of your political beliefs?

Divine- Kill everyone now.

Condone first-degree murder.

Advocate cannibalism, eat shit.

Filth are my politics.

Filth is my life.

Take whatever you like.

How's this for a center spread?

είδα χτες, μετά από πολύ καιρό, το Pink Flamingos

(στο Dasein στα Εξάρχεια), τη πρώτη ταινία του John Waters και ξαναθυμήθηκα όλους τους λόγους που την είχα λατρέψει απο την αρχή:-) αυτό που σε κερδίζει σε αυτή τη ταινία, ενώ κάνει τα πάντα (οπτικά) για να σε απωθήσει, είναι η διαρκής υπενθύμιση πως η ευρυθμία η κενή νοήματος, ο φετιχισμός της καπιταλιστικογενούς κανονικότητας, η ηδονικά ακύμαντη επιφάνεια της μεσαίας τάξης δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ετοιμόρροπο σκηνικό μια αυνανιστική φενάκη. (beware. στο κάτωθι βίδεον ακολουθεί Divine σκατοφαγία. fasten your blogbelt;-)

αρκεί ένα ενθουσιώδες, πορδικής υφής, ρέψιμο και τα μικρομαυσωλεία του καθωσπρεπισμού και της υποκρισίας έχουν καταρρεύσει αυτοστιγμεί (έχει άλλη χάρη όταν καταφέρνεις να δώσεις ποιητική υφή στo scatology. ειδικά όταν ο δράκος απέναντι σκέφτεται πως πάνω απ'όλα είναι το correctness και το ετήσιο reunion στην εκκλησία. του Δήμου;-)

ο Waters οικειοποιήθηκε ιδανικά μετέπλασε και εξέλιξε ευφάνταστα τα περισσότερα από τα γουορχολικά κινηματογραφικά διδάγματα της πρώτης περιόδου του Andy, προτού αυτός εισχωρήσει ή γίνει (εδώ οι απόψεις διϊστανται) mainstream. queer χαρακτηριολογική πινακοθήκη, μη στατική χρήση της κάμερας, επιμελημένα ατημέλητα πλάνα, camp μυθοπλαστικές αύρες, εικονογράφηση χαρακτήρων από την ανάποδη, σημαίνουσα αποδόμηση της παραδεδεγμένης μέχρι τότε κινηματογραφικής γλώσσας και νόρμας.

δεν ήταν βέβαια ο πρώτος που το επιχείρησε (ο Keneth Anger είχε ήδη εξερευνήσει κοινές αισθητικές κινηματογραφικές περιοχές) αλλά ήταν ο πρώτος, βοηθούντος και του notoriety friendly κλίματος των αρχών των 70s, που κατάφερε να μεταλαμπαδεύσει στον κορμό του κινηματογραφικού ρεύματα όπως του αναρχισμού, του punk, του queer, του σεξουαλικής απελευθέρωσης κάνοντας τα entertainment friendly, χωρίς να λειάνει τις γρατσουνιές της εικονογραφίας τους (όπως έκανε βέβαια όταν εισήλθε στο σύστημα των στούντιο. αναμενόμενο).

Βέβαια σημαντικό και καθοριστικό ρόλο στο Waterικό σύμπαν είχε η Divine, ο Harris Glenn Milstead δηλαδή. Συμμαθητής του Waters από τα χρόνια του σχολείου στη Βαλτιμόρη η Divine υπήρξε ταλαντούχος επίγονος και μίκτης των γουορχολικών τρανσέξουαλ, των χολλυγουντιανών bigger than life γυναικείων χαρακτηρων (βλπ Mae West), και των gay underground καλλιτεχνικών επιρροών της εποχής του

και συνεργαζόμενος με τον Waters έκανε τη drag υπερβολή χολλυγουντιανό mainstream, το camp συντακτικό θριαμβική, αφρίζουσα και εμφατική γιορτη και εντέλει κατέδειξε πως μια (παρ)αισθητική κλωστή χωρίζει τις σικάτες συνταγές, την στιλιστική φρενίτιδα, τις ξεροσταλιασμένες στερεοτυπικές φαντασιώσεις του αγοραίου θεάματος απο την καλλιτεχνική εξίσωση τους με το αντεστραμμένο ειδωλό τους.

δεν είναι και λίγο:-) anyway, το P.F. αποτελεί, για όποιον δε φοβηθεί το τραχύ εξωτερικό του περίτυλιγμα, μια από τις μεγάλες κινηματογραφικές στιγμές της δεκαετίας του 70 (μεγάλα δε θεωρούμε μόνο τα κοινώς αποδεκτά και τις οσκαρικές σταθερές, ε;-) που σημάδεψε μιαν ολόκληρη γενιά και κοινού και κινηματογραφιστών.

Άλλωστε τι άλλο είναι αυτή η ταινία, παρά η επιθετικά αγαπητική επιστολή στο συλλογικό overdose κενού και απάθειας, του John Waters. ενός έκπτωτου ρομαντικού cynical ;-)