melodrama54

http://radiobubble.gr/el/melodrama54

Άρης Δημοκίδης- Γράφω γιατί θέλω να πείσω τον εαυτό μου πως όλα θα πάνε καλά

Ξεκίνησα να γράφω στα σχολικά χρόνια.

 

'Εγραφα χαζομάρες στο σχολείο την ώρα του μαθήματος για να περάσουν οι ατελείωτες ώρες. Ημερολόγια, παραμύθια, διηγήματα, ραδιοσήριαλ, τα όνειρα που είχα δει, σενάρια για τηλεοπτικές σειρές, παρωδίες των μαθημάτων, εφημερίδες, κινηματογραφικά σενάρια κλπ. Ποτέ δεν τελείωνα κάτι κι ούτε είχα σκοπό να τα αξιοποιήσω (ήμουν στο δημοτικό άλλωστε και τα κείμενα ήταν ψιλοχάλια), απλώς ήταν μια διασκέδαση – και απ’ ό,τι αποδείχτηκε και μια ανάγκη. Νομίζω πως κατευθύνθηκα προς τη συγγραφή παιδικών βιβλίων όταν σπούδαζα στο Λονδίνο και το μυαλό μου είχε σχεδόν πολτοποιηθεί απ’ τις υπερβολικές (αλλά απολαυστικές) δόσεις του Βιτγκενστάιν, της Κριστέβα και του Λακάν.

αΡΗς δΗΜΟΚΙΔΗς {το νησι των μαγικων ονειρων}

Διαβάζω αυτό τον καιρό 2 βιβλία.

Το ένα απ' αυτά, τη Χώρα των Μαγικών Ονείρων, την έχω τελειώσει. Το δεύτερο, Το Νησί των Χριστουγέννων κοντεύω. Συγγραφέας τους ο Άρης Δημοκίδης, ο γνωστός στη μπλογκόσφαιρα ιδιοκτήτης του μπλόγκ με τον λιτό και χαρακτηριστικό τίτλο "Εντεκα".

Τα 2 αυτά βιβλία ανήκουν στο είδος που θα χαρακτηρίζαμε ως παιδική λογοτεχνία. Ωστόσο ο συγγραφέας τους εκμεταλλεύεται στο έπακρο το χαρακτηριστικό γνώρισμα της γενιάς που γεννήθηκε στα late 70ς και στις αρχές των 80ς - αυτό τον ιδιότυπα απενοεχοποιημένο παλιμπαιδισμό που έχει ενδυθεί το μανδύα της οργανωμένης αναμνησιολογικής μανίας- και που κάνει την πρόσληψη των 2 βιβλίων υπόθεση εξαιρετικά ευχάριστη και για τις μεγαλύτερες ηλικίες.

Τα παιδιά, οι μετέπειτα ενήλικες, αγαπούν και τιμούν τους "νεκρούς " της παιδικής ηλικίας, τους αφήνουν να τρυπώσουν για πάντα μέσα στα διαμερίσματα της καρδιάς, ως εγγυήσεις της σχέσης τους μ'αυτό που άφησαν πίσω και αυτό που διάλεξαν να γίνουν. Διαβάζοντας τη Χώρα των Μαγικών Ονείρων αυτή η αίσθηση μου γινόταν ολοένα και πιο ισχυρή.

Στη Χώρα κυριαρχεί το εύρημα της σκηνοθεσίας των ονείρων. Lucid dreaming, και 2 παιδιά, η Στέλλα και ο Στέφανος(οι Στε όπως τους αποκαλεί ο συγγραφέας) που ονειρεύονται κινηματογραφικά, πραγματοποιώντας στο ονειρικό πεδίο όλα εκείνα που η βαλσαμωμένη ενήλικη αντίληψη δε τους επιτρέπει. Η σκηνοθεσία των ονείρων λοιπόν, ως σημείο του περάσματος στο φωτεινοσκότεινο δωμάτιο της παιδικής ψυχοσύνθεσης.

Τα όνειρα των 2 παιδιών καλύπτουν σχεδόν όλο το βιβλίο. Αποτελούν ένα είδος σύνοψης της παιδικής ηλικίας ή πάλι μιαν ύστατη κραυγή για όλον αυτό τον ωμό ρεαλισμό που συντελείται υπο την ταξινομημένη ενήλικη οπτική. Σκέφτομαι την επαναλαμβανόμενη κίνηση, τη θεμελιακή παιδική επιθυμία, τις στιγμές που τα 2 αδέλφια πετάνε κατα τη ονειρική διάρκεια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος τελετάρχης του πόθου της παιδικής ψυχής, από το πέταγμα.

Η Χώρα είναι ένα ντοκυμαντέρ πάνω σ'αυτό.
Στην ικανότητα της παιδικής επιθυμίας να
μετασχηματίζει τους παιδικούς φόβους σε επιθυμίες,
τις ιστορίες παρμένες από τα όνειρα σε πραγματικότητα,
την φαντασίωση ως ρεαλιστική απόδοση μιας παράξενης οικειότητας. Στο Νησί των Χριστουγέννων η Επιθυμία μεταφέρεται κάπου αλλού.Στο τελετουργικό της.
Ο Δημοκίδης θεμελιώνει το βιβλίο πάνω στην
αιμορραγία αυτού του τελετουργικού.

Το μυστηριώδες κάστρο στο νησί, οι 100 μαγικοί πίνακες(ένα είδος ονειρικού ταξιδιού πάλι, μέσα στη σύμβαση της πραγματικότητας), το πρόσχημα της γάτας που συμπυκνώνει τις δράσεις του βιβλίου, οι υπερ-ονειρικές καταστάσεις που παράγουν τρομακτικές εντάσεις, οι Davidlynchικές ατμόσφαιρες, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να εικονοποιούν εύστοχα το παιδικό υποσυνείδητο και να παράγουν θεαματικές λεκτικές σεκάνς, υπηρετώντας εύστοχα τα γεγονότα, τις καταστάσεις και τα συναισθήματα των παιδικών εκ-ρήξεων.

Ο Δημοκίδης μπολιάζει την ιστορία του με την αστραπιαία λογική των πολυποίκιλων αναφορών και εμμονών του. Τέχνη, lucid dreams, παιδική λογοτεχνία τύπου Enid Blyton, κόμιξ, κινηματογράφος, η παιδική ηλικία ως αντεστραμμένος καθρέφτης της ενήλικης. Τα γεγονότα και τα νοήματα που κατασκευάζει περισσότερο προσελκύουν παρά χρησιμοποιούν.

Το τελετουργικό και η αιμορραγία του καταλήγουν στο σκοτεινό δωμάτιο. Η παιδική ηλικία κέρδισε το παιχνίδι . Τα παιδιά ανακαλύψανε πως τα όνειρα για να μη βαλσαμωθούν οριστικά και αμετάκλητα πρέπει να υποστηρίξουν το σημείο του περάσματος ανάμεσα στο τρόπο να διαλέγουν και στο τρόπο να ξεφεύγουν.Ονειρεύομαστε αυτά που βλέπουμε για
να ξεπεράσουμε αυτά που δείχνει γύρω μας η ζωή.

Τα παιδιά έχουν πάρει τον δικό τους δρόμο.

Ο Άρης Δημοκίδης ζεί και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
Τα βιβλία του Το Νησί των Χριστουγέννων και
Η Χώρα των Μαγικών Ονείρων κυκλοφορούν
από τις εκδόσεις Μεταίχμιο