fACE cONTROL[big girls don't cry*]

Στις μέρες μας

όταν σε μια από τις ακριτικές σου νήσους καίει περιχαρής κι άσβηστη η δάδα ενός περί-λαμπρου(;) δαυλού, του οποίου βασικό ταλέντο είναι το αρχαιοελληνικό pride
(σε διάφορες εκφάνσεις) και οι δικαστικά εκπληρούμενες ονοματοδοσίες, αν είσαι απλός άρρενας θεατής και το παρακολουθείς σκέφτεσαι, με απογοήτευση είναι η αλήθεια, πως η πολιτική ορθότητα και ο αρχαιοελληνίζων φαλλός επιχειρούν να πλήξουν το πολύτιμο και καυλερότατο lesbian chic που εξέθρεψε τις νεοελληνικές ονειρώξεις από τη μεταπολεμική γενιά μέχρι τώρα.

Αν είσαι η Σαπφώ σκέφτεσαι πως ελλείψει έλληνα Αλμοδοβάρ και μιας και ο Δαλιανίδης οδεύει προς τη συνταξιοδότηση, να σκουντήξεις τον σύντροφο Αριστοφάνη να συγγράψει καμιά Lesbiaκή κωμωδία, γιατί προβλέπεται να είναι το νέο θεατρικό genre που θα σπάσει ταμεία(και τα νεύρα μας, αλλά αυτό είναι μιαν άλλη πετροφονκάντεια ιστορία) και είναι κρίμα να ξεπέσει στις χοντροκομμένες γραφίδες των ελλήνων επιθεωρησιογράφων και στα λιγδιασμένα από τις θεαματικότητες τηλεοπτικά χέρια.

Αν είσαι η ΟΛΚΕ όμως, ένας ντουβρουτζάς σου έρχεται κατακέφαλα με το άκουσμα του δαυλοπαραλόγου. Ο Λαζόπουλος δεν είσαι ν'αρχίσεις τα "παραααλογο, άρα λογικό" (αν και κανείς δε θα σε παρεξηγούσε εδώ που τα λέμε). Σε αυτό το γκροτέσκο μιούζικαλ δε σου μένει τίποτ' άλλο παρα ν' αντιπαραβάλεις τα αυταπόδεικτα επιχειρήματα και τη χειροπιαστή σου σοβαρότητα (και μη ξεχνάτε κορίτσια να νοικιάσετε το Mamma mia και να ξεσηκώσετε κόλπα). Ποτέ τους δεν έμαθαν να χορεύουν με ρυθμό.

Από την άλλη πάλι, στα glamourioso φραουλοχώραφα της Plateias Kotzia, o ατσαλάκωτος εξμπισιονιστής του αγκυλωμένου τίποτα, Νikitas, συνεχίζει ν'αντιμετωπίζει την άσκηση των καθηκόντων του, όπως αντιμετώπισε εν γένει την πολιτική του καριέρα ως τώρα. Υπεκφεύγοντας επιδεικτικά, πλασάρωντας στη θέση του έργου , το αερόμπικ των δημοσίων σχέσεων και το αειθαλές ρέψιμο των καρώ πουκαμίσων του, τα οποία τουλάχιστον αποδεικνύονται συνδυαστικά πιο παράτολμα απο τον ίδιο. Τσακισμένος απο τις αναδιαρθρώσεις και το συμμάζεμα (ο ηρωάς μας όριζει το συμμάζεμα ως γλυκα-τζούρα της χαριτωμένης αδράνειας) αναρωτιέται γιατί δεν μπορούμε να συμμεριστούμε τη κακλαμάνειο Μελωδία της Ευτυχίας που αγκαλιάζει συθέμελα το Δήμο και επιχειρεί να καλμάρει τις αντιδράσεις με έναν στιβαρό -δήθεν όμως στην ουσία του- επικοινωνιακό αντιπερι-σπασμό.

Ποτε θα νοιώσεις λοιπόν έστω και λίγο περήφανος βρε Νικήτα
για να κάνεις και σε μας τους 10% Αθηναίους λιγάκι μμμμ?

[κείμενο γραμμένο για τη στήλη FaceControl της CityUncovered]