fRIENDS aLL hAVE gONE hOME [shoot into the light*]

οι επιφάνειες αστράφτουν μέσα στα μεταπασχαλινά ερέβη
της αθέατης θλίψης ψιθυρίζει η Σώτη (μια είναι η Σώτη)
καθώς το αβέβαιο παραμύθι του πετρελαίου πορεύεται
ανοδικά και επώδυνα, αλλά don't worry Θεσσαλονίκη,
εδώ είμαστε κι όσο το Boom θα θάλπει με γαρυφαλλένια στοργή
φωνητικές(λέμε και κανά αστείο,as time goes by )χορδές,
όλα θα πηγαίνουν περίφημα, άλλωστε έχουμε
ζήσει και χειρότερα, το ξέρεις και το ξέρω

ο κόσμος σωματοποιεί την επιθυμία και αφήνεται στη
μαγική αίσθηση της αμαρτίας(πόσο όμορφοι είναι οι
άνθρωποι όταν διασχίζουν τις γέφυρες), από τις ραδιοφωνικές
συχνότητες η ακαλαίσθητη, παντός καιρού και εποχής, φωνή
των Jumbo ως επαχθέστατο διαφημιστικό dildo μας υπενθυμίζει απειλητικά πως δεν της αρκεί το Λιμάνι,
δε της φτάνει τ' Ωραιόκαστρο, δεν της είναι αρκετή
η Πύλη, θέλει να είναι Παντού(σαν την π-οίηση που
κρύβεται πάνω κάτω και πλαγίως
από τις λεκτικές νωπογραφίες του Πανίκα)

o Notis, o Τόλης, η Πέγκυ, ο Sakis αλείφουν με ακριβοπληρωμένη
αλοιφή τις καψούρικες πληγές των μεσόκοπων χούφταλων και των λαϊκών τεκνών, ο Mr music (ok, if you say so) Γιώργος Χαριζάνης με ναταλιογερμάνεια επιμονή επιχειρεί να δώσει όγκο και λάμψη στ' αθηναϊκά αστεράκια δείχνοντας διαρκώς τα ψευτοπεριπαθή ηχητικά τους τατουάζ (τ'αυτιά μας τσούζουν κι αυτή η αίσθηση δεν αρκεί για να μας αποτρέψει από την έλξη του κενού)

στη Νέα Παραλία η ανάπλαση προχωράει με το γνωστό
ιδιότυπο ελληνικής εμπνεύσεως sence of balance
(αλλά εμείς πάντα ευεπίφοροι σε κάθε είδους ασέλγεια σπαρταράμε κάτω από το φώς της μικροαστικής φαντασμαγορίας των υπό κατασκευή θεματικών Πάρκων),o pterotos πλην όμως ελαφρός Δήμαρχος προσπαθεί να μας πείσει πως το banana split των στενάζοντων, εργαζόμενων δημοτικών κώλων επιτελεί κάποιου είδους αριστο-κρατική αποστολή,το ελληνικό καλοκαίρι είναι εδώ και είναι μιαν άλλη χώρα, άγρια, ορμητική, γεμάτη σκόνη και φώς,
που αν το καλοσκεφτείς κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες
και χαλαρώσεις, είναι σαν να πηγαίνεις εκδρομή
(εως και τη Παταγονία, ναι ναι)

τα graffiti της Κορομηλά και τα stencil στη Μητροπόλεως ορατά από απόσταση κλείνουν παιχνιδιάρικα το μάτι στους ολοστρόγγυλους αστικούς μας χρονισμούς, στο Διατηρητέο, στην Αποθήκη του Μύλου, στο Art House, συνεχίζουμε να προσεταιρίζουμε καινούριες μουσικές, να εισπνέουμε και να εκπνέουμε στα σύνορα νέων ηχητικών περιβάλλοντων, χωρίς την αγωνία να φανούμε σύγχρονοι, νεωτερικοί κι ας χρειαζόμαστε καινούριες μνήμες, καινούριες ψευδαισθήσεις, καινούριες διαβεβαιώσεις, καινούριες γεύσεις των πραγμάτων

η ζωή ένα αβέβαιο παραμύθι κι εμείς μεταμοντέρνοι αισθητές,
με ερμητικά κλεισμένες -υποθαλάσσιες- αρτηρίες,
καθώς ψιθυρίζουμε τ'ανέκδοτα της ψυχής μας, χιλιοσυλλημένοι.

με πολλές ερωτήσεις και ελάχιστες ή καθόλου απαντήσεις*



[κείμενο γραμμένο για τη στήλη bLOg-mE της Παράλλαξης Ιουνίου]