Έχτισα τον παραδεισό μου
με τα υλικά της κολασής σου.
[Ντίνος Χριστιανόπουλος -Το κορμί και το σαράκι*]
Αναρωτιέμαι στ' αλήθεια γιατί στα έντυπα του Λαμπράκειου συγκροτήματος η δημοσιογραφική κάλυψη aspects της ομοφυλόφιλης subculture ανατίθεται συνήθως σε άγουρες κορασίδες οι οπoίες αποδίδουν με εκείνο τον χαρδαβέλεια ντοκιμαντερίστικο τρόπο, που λατρεύει ο αρχισυντάκτης τους, ψευδοηθικολογικά ερωτήματα αυτοπεριφρονημένης αδελφής. Διαβάζοντας το ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου με τον χιτσκοκικό τίτλο "Στις Σκιές του Ζαππείου" στο Bηmαgazino πριν λίγο καιρό σκέφτηκα, αφού με κόπο ξεπέρασα το αδρό ντεκαπάζ των νοικοκυρεμένων υπονοούμενων, πως για τη μεγάλη δημοσιογραφίσια πλειοψηφία, η Αθήνα του ίλιγγου της ηδονής, της αληθινής δράσης, του κολασμένου κατήφορου, των ανεκπλήρωτων επιθυμιών, του μεγαλείου της πτώσης φαντάζει σαν μια ξένη χώρα. Όπως και το -συμβιβασμένο- μέσα τους κτήνος. Μαστουρωμένοι από τη δεοντολογία και τις θεωρίες, υφαίνουν γύρω μας με μαστιγωμένη αυτοπεποίθηση τον ασφυκτικό ιστό της ερεβώδους πληροφόρησης. Μόνη παρηγοριά τους η παραμυθία του
ορθώς κεκοιμημένου δημοσιογραφικού λόγου.
Και λίγος από σφριγηλός και trendy ανθρωπισμός.
Σκέφτομαι πως είναι λυπηρό οτι η ελληνική straight δημοσιογραφία εν ετει 2008 στέκεται είτε με αμηχανία και με δεκάδες ψευτοφροϋδικά σημαινόμενα που βρίθουν στερεοτυπικών αναγνώσεων και macho ένδειας όταν το άρθρο το υπογράφει άνδρας είτε με ανθοντυμένο και λευκορόδινο αποτροπιασμό και κάτι από ένα χαμένο άρωμα αξιοπρέπειας που θυσιάστηκε στο βωμό των αποχαλινωμένων ενστίκτων και της ανέραστης δημοσιογραφίσιας ματιάς όταν η υπογραφή είναι γυναικεία. Όπως στο ατυχέστατο άρθρο της Έφης Μαρίνου με τον παλιομοδίτικα τσοντέ τίτλο "Ρίσκο και ηδονή" της Ελευθεροτυπίας στις 8 Ιουνίου με αφορμή την υπόθεση Νίκου Σεργιανόπουλου. Χιλιοφορεμένα κλισέ περί gay λόμπυ, ναυαγισμένες γενικεύσεις, ατυχείς μυθοποιήσεις συμπεριφορών(you can call me Silver Daddy baby και θα ορίσουμε εκ νέου τον Παράδεισο, don't χολοσκάς), κοινώς ένας ομοφοβικογενής ροζ αχταρμάς με την επίφαση του δημοσιογραφικού beat.
Της κακιάς ώρας.
Πιστεύω πως ο τρόπος με τον οποίο διαβάζουμε, ο τρόπος με τον οποίο μιλάμε και γράφουμε για το εκάστοτε αντικείμενο έχει πολύ μεγάλη σημασία. Απέναντι στην αγριότητα της ενημέρωσης, στους μίζερους κοινωνιολόγους των δημοσιογραφικών γραφείων, στον straight ορθολογισμό της επικρατούσας οπτικής, στο καταναλωτικό θερμοκήπιο των διαμεσολαβημένων γραφών, στο κύμα της πολιτισμένης βαρβαρότητας, στον σοβαροφανή αναλφηβητισμό της "αντικειμενικής" ματιάς, στη μονότονη υπόμνηση μιας λιγότερο βασανιστικής, υποφερτής, κάπως οικείας πραγματικότητας πρέπει ν' αντιπαραβάλλουμε την τέχνη του Έρωτα. Ο μόνος τρόπος για να σωθεί κάποιος είναι να κάνει έρωτα. Τη στιγμή που θα συμβαίνει αυτό, ο καθένας από εμάς, ενωμένος με τα πράγματα και τη κατάσταση του ερωτικού έργου θα έχει προετοιμάσει το έδαφος έτσι ώστε η ένωση που θα συντελεστεί, θα στείλει την διαμεσολαβημένη πληροφόρηση, τις ανέραστες στατιστικές, τις μαρκετίστικες δημοσκοπήσεις, τα ανούσια στοιχεία, τις προκατελλειμένες διαδικασίες και τις υποκειμενικές μεθόδους στο γκρεμό, εκεί δηλαδή που τους αξίζει.
That's the only way.
με τα υλικά της κολασής σου.
[Ντίνος Χριστιανόπουλος -Το κορμί και το σαράκι*]
Αναρωτιέμαι στ' αλήθεια γιατί στα έντυπα του Λαμπράκειου συγκροτήματος η δημοσιογραφική κάλυψη aspects της ομοφυλόφιλης subculture ανατίθεται συνήθως σε άγουρες κορασίδες οι οπoίες αποδίδουν με εκείνο τον χαρδαβέλεια ντοκιμαντερίστικο τρόπο, που λατρεύει ο αρχισυντάκτης τους, ψευδοηθικολογικά ερωτήματα αυτοπεριφρονημένης αδελφής. Διαβάζοντας το ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου με τον χιτσκοκικό τίτλο "Στις Σκιές του Ζαππείου" στο Bηmαgazino πριν λίγο καιρό σκέφτηκα, αφού με κόπο ξεπέρασα το αδρό ντεκαπάζ των νοικοκυρεμένων υπονοούμενων, πως για τη μεγάλη δημοσιογραφίσια πλειοψηφία, η Αθήνα του ίλιγγου της ηδονής, της αληθινής δράσης, του κολασμένου κατήφορου, των ανεκπλήρωτων επιθυμιών, του μεγαλείου της πτώσης φαντάζει σαν μια ξένη χώρα. Όπως και το -συμβιβασμένο- μέσα τους κτήνος. Μαστουρωμένοι από τη δεοντολογία και τις θεωρίες, υφαίνουν γύρω μας με μαστιγωμένη αυτοπεποίθηση τον ασφυκτικό ιστό της ερεβώδους πληροφόρησης. Μόνη παρηγοριά τους η παραμυθία του
ορθώς κεκοιμημένου δημοσιογραφικού λόγου.
Και λίγος από σφριγηλός και trendy ανθρωπισμός.
Σκέφτομαι πως είναι λυπηρό οτι η ελληνική straight δημοσιογραφία εν ετει 2008 στέκεται είτε με αμηχανία και με δεκάδες ψευτοφροϋδικά σημαινόμενα που βρίθουν στερεοτυπικών αναγνώσεων και macho ένδειας όταν το άρθρο το υπογράφει άνδρας είτε με ανθοντυμένο και λευκορόδινο αποτροπιασμό και κάτι από ένα χαμένο άρωμα αξιοπρέπειας που θυσιάστηκε στο βωμό των αποχαλινωμένων ενστίκτων και της ανέραστης δημοσιογραφίσιας ματιάς όταν η υπογραφή είναι γυναικεία. Όπως στο ατυχέστατο άρθρο της Έφης Μαρίνου με τον παλιομοδίτικα τσοντέ τίτλο "Ρίσκο και ηδονή" της Ελευθεροτυπίας στις 8 Ιουνίου με αφορμή την υπόθεση Νίκου Σεργιανόπουλου. Χιλιοφορεμένα κλισέ περί gay λόμπυ, ναυαγισμένες γενικεύσεις, ατυχείς μυθοποιήσεις συμπεριφορών(you can call me Silver Daddy baby και θα ορίσουμε εκ νέου τον Παράδεισο, don't χολοσκάς), κοινώς ένας ομοφοβικογενής ροζ αχταρμάς με την επίφαση του δημοσιογραφικού beat.
Της κακιάς ώρας.
Πιστεύω πως ο τρόπος με τον οποίο διαβάζουμε, ο τρόπος με τον οποίο μιλάμε και γράφουμε για το εκάστοτε αντικείμενο έχει πολύ μεγάλη σημασία. Απέναντι στην αγριότητα της ενημέρωσης, στους μίζερους κοινωνιολόγους των δημοσιογραφικών γραφείων, στον straight ορθολογισμό της επικρατούσας οπτικής, στο καταναλωτικό θερμοκήπιο των διαμεσολαβημένων γραφών, στο κύμα της πολιτισμένης βαρβαρότητας, στον σοβαροφανή αναλφηβητισμό της "αντικειμενικής" ματιάς, στη μονότονη υπόμνηση μιας λιγότερο βασανιστικής, υποφερτής, κάπως οικείας πραγματικότητας πρέπει ν' αντιπαραβάλλουμε την τέχνη του Έρωτα. Ο μόνος τρόπος για να σωθεί κάποιος είναι να κάνει έρωτα. Τη στιγμή που θα συμβαίνει αυτό, ο καθένας από εμάς, ενωμένος με τα πράγματα και τη κατάσταση του ερωτικού έργου θα έχει προετοιμάσει το έδαφος έτσι ώστε η ένωση που θα συντελεστεί, θα στείλει την διαμεσολαβημένη πληροφόρηση, τις ανέραστες στατιστικές, τις μαρκετίστικες δημοσκοπήσεις, τα ανούσια στοιχεία, τις προκατελλειμένες διαδικασίες και τις υποκειμενικές μεθόδους στο γκρεμό, εκεί δηλαδή που τους αξίζει.
That's the only way.
[κείμενο γραμμένο για τη στήλη FaceControl του τεύχους 38 της CityUncovered ]
8 comments:
Πες τα χρυσόστομε!
Πολύ εύστοχο το κείμενο, τα δύο άρθρα που αναφέρεις τα διάβασα κι εγώ... και έφριξα.
....there's no other way!
Kisses from BEAUTIFUL Amsterdam!
Χεχε, να ρθουν απο το gay lobby Στρατο μου να τους εκπαιδευσουμε;-)
Σαφως και απαρεγκλιτως;-)
(σας ζηλευω:)
καλημέρα
τα άρθρα δεν τα διάβασα και ούτε θα μπω στον κόπο - έχουν εξαντληθεί οι αντοχές μου από τους εξαντλημένους του είδους και κάθε είδους...
πάντως απο τα κλισέ των straigth δημοσιογραφίσκων και μη προς την gay κοινότητα με τρομάζουν περισσότερο αυτά των ίδιων των gay τα οποία έχουν κάψει πολύ κόσμο που θα θελέ μια "υγιή" ζωή που άλλωστε το "ο μόνος τρόπος για να σωθεί κάποιος είναι να κάνει έρωτα" θα ήταν το αυτονόητο
για άλλη μια φορά η δουλειά σου για τη CityUncovered είναι εξαιρετική
να είσαι καλά ΠΑΝτα!
το άρθρο της Ελευθεροτυπίας το διάβασα κι εγώ και προς στιγμήν ένιωσα ότι διάβαζα την Βραδυνή το 1964.. έλεος..
πολύ ωραίο το άρθρο σου, δε νομίζω ότι μπορούσε να γραφτεί κάτι καλύτερο σχετικά!
εντυπωσιασμένος, όπως πάντα!
Δημοσιογραφισκοι δεν ηταν Νικο μου.Ασε που το Λαμπρακισταν και το Δημοσιογραφισταν πιο ευρυτερα, βριθει gay population oρατου τε και κρυφοαπωθημεναορατου.Καλο θα ηταν τετοιες "πατατες" ν' αποφευγοντουσαν.
Με κολακευετε αγαπητε γιγαντοπους;-P
Το άρθρο θα ψάξω να το βρω. Η τέχνη του έρωτα είναι δύσκολο να ξαναβρεθεί. Καμιά φορά, νομίζω ότι έχω βρει το niche μου, αλλά από την άλλη νομίζω ότι πείθω τον εαυτό μου.
Δεν αντιλεγω.
Πειθωντας και πειθομενοι ενιοτε;-)
Post a Comment