Ο Λεωνίδας Χρηστάκης υπήρξε φανατικός εχθρός της παγιωμένης νόρμας, ενδορρηκτικός μετασχηματιστής τάσεων και ρευμάτων, αυτοκριτικός αυτόνομος, ένα είδος σαρκαστικής αλογόμυγας της υπέρτατα κονφορμιστικής ελληνικής διανόησης, που προκαλούσε ανεξέλεγκτη αποστροφή στις απανταχού "μαργκεριτοντιράς" των αθηναϊκών κύκλων.
Θυμάμαι το καλοκαίρι του 1995, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας στη Μυτιλήνη πόσο απόλαυσα τις αφηγήσεις του βιβλίου του Ο Κύριος Αθήναι. Στήνοντας συνεχώς ένα πολύπλοκο και αυτοναιρούμενο ντοκυμαντέρ του εαυτού του, φυλάκισε ανάμεσα στις γραμμές του όλους τους ανεπίληπτους πορτοκαλανθούς του αθηναϊκού zeitgeist που λίγο μετά τη χούντα και στις αρχές της μεταπολίτευσης ξεκινούσαν την συστηματοποίηση της μεταμφιεσής τους.
Όπως και να έχει, ο κύριος(sic) Λεωνίδας μαζί με τον Ηλία Πετρόπουλο και τον Μιχάλη Κατσαρό, μίλησαν από την αρχή μέχρι το τέλος με τον τρόπο και την ιδιοσυγκρασία της εσωτερικής έκ-ρηξης. Και αυτό, στο ταξινομημένο πτώμα της Ελληνικής Ιδέας έχει ασφαλώς τη σημασία του.
Οι υπόλοιποι ας (ξανά)ανακαλύψουμε το δρόμο μας.
Ο Λεωνίδας Χρηστάκης διαβάζει Νάνο Βαλαωρίτη
"Η χώρα μου δεν είναι η χώρα των ποιητών" (Sign O' the Times edit)
"Η χώρα μου δεν είναι η χώρα των ποιητών" (Sign O' the Times edit)
1 comment:
Γιατί οι Παρελάσεις είναι Ανθυγιεινές*
Ανεβασμένη και πάλι στην εξέδρα, για να κρύψει το ύψος τής ασημαντότητάς της, η επίσημη παρακμή (περιφερειάρχες, νομάρχες, δήμαρχοι, πολιτικοί, πρόεδροι, υπουργοί, στρατιωτικοί και παπάδες)... Ο κόσμος, αυτή η δημιουργημένη από τους ίδιους της εξέδρας, αγέλη, στριμωγμένοι στις άκρες των δρόμων πίσω από τις στολές και τις πλάτες των αστυφυλάκων, περιορισμένος στον αιώνιο ρόλο του θεατή, χωρίς πρωτοβουλία, ορθός να βλέπει ένα θέαμα οργανωμένο από τους ίδιους τους οργανωτές της καθημερινής του καταπίεσης... Να βλέπει να παρελαύνουν τα κορδωμένα κι αδιάντροπα τα σώματα ασφαλείας... Να βλέπει τα αθώα φανταράκια -τα παιδιά του- που στο πρώτο προκατασκευασμένο από τους εμπόρους όπλων "μπαμ" θα πέσουν πολλά αυτά "ηρωικά"... Ο κόσμος, να ακούει στους δρόμους τα μεγάφωνα και στα σπίτια τους εγκάθετους δημοσιογράφους να ξερνάν ηλιθιότητες για μας τους "έλληνες". Όλα πλαισιωμένα από ένα ντεκορολόγημα εμβλημάτων με φασιστικό δημοτικό σημαιοστόλισμα των δρόμων και με υποχρεωτική ανάρτηση σημαίας στα μπαλκόνια. Την ίδια σημαία με τα ίδια σύμβολα που κυματίζει πάνω από τις φριχτές, κι ασφυκτικά γεμάτες φυλακές σωφρονισμού, στα δικαστήρια, στα στρατόπεδα του αίσχους όπου έχουν μαντρωμένους σα σκυλιά Κούρδους και Τούρκους αγωνιστές, ενώ πούλμαν σημαιοστολισμένα μεταφέρουν ξυλοδαρμένους Αλβανούς στα σύνορα... κι επιστρέφουν φορτωμένα με "εκτός έδρας απεργούς"!
Για περάστε κόσμε λοιπόν, το Κράτος προσφέρει στους υπηκόους του ένα ακόμα θέαμα για να εκτονωθούν οι "δημοκρατικοί πολίτες" του, με ταρατατζούμ και Ζήτω, ώστε να έρθει σε δεύτερη μοίρα η έμμεση φορολογική μαστίγωση, η ανεργία και η καταναλωτική καταπίεση. Η παγίδα έχει στηθεί και πάλι καλά -καλύτερα ίσως από κάθε άλλη φορά- αφού η Αθήνα μας κατασκευάζει τέτοιους προοδευτικούς δημάρχους(!) και η Θεσσαλονίκη μας είναι εσαεί η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης!
Είμαστε όλοι Έλληνες, Έθνος ηρωικό και αγαπημένο, τόσο που για μερικά φράγκα χωρίζουμε την Ελλάδα στα τρία και αρνιόμαστε για εβδομάδες να διδάξουμε, αυτήν την παιδεία που τ' αποτελέσματά της τα παρακολουθούμε εδώ και χρόνια μόνο στις Παρελάσεις. Όλοι μαζί, αγρότες, αφεντικά κι εργαζόμενοι, φαντάροι κι αξιωματικοί, υπουργοί, γενικοί διευθυντές, ρασοφόροι, φοιτητές, πολίτες και ψηφοφόροι, συναντιόμαστε σ' αυτές τις γιορτές της δυστυχίας μας για να απαλλαγούμε από τη συλλογική ενοχή μας! Όμως αυτά τα τανκς που παρελαύνουν στο έδαφος και τ' αεροπλάνα από πάνω μας που ξεσκίζουν την ακοή μας, δεν είναι δικά μας, ούτε τα "σύγχρονα όπλα". Δεν πρόκειται τελικά να χτυπήσουν τους ξένους εχθρούς. Αντίστοιχα κι εμείς είμαστε μέσα στο ίδιο παιχνίδι, τα όπλα είναι για να χτυπάν εμάς. Αυτή η πατρίδα δεν είναι πλέον δικιά μας. Μερικοί ανακήρυξαν Πατρίδα την ιδιοκτησία τους, μαντρώνοντάς μας στα σύνορα. Αυτά τα στενά αλλά και διευρυμένα, της μισής Ευρώπης σύνορα, δεν μας αφορούν. Αυτή η Παρέλαση, όπως και κάθε Παρέλαση δεν μας αφορά. Οι Παρελάσεις είναι Ανθυγιεινές. Ήταν από πάντα, από τη Ρώμη, από τη Βασιλεία των Αυτοκρατοριών, από την Εποχή του Στάλιν, της Πλατείας του Πεκίνου, του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Στην Αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχαν παρελάσεις. Παρέλαση, για τους φυσιολογικούς ανθρώπους, είναι ένας απλός περίπατος στους λόφους της πόλης που ζούμε, όχι με αυτοκίνητο αλλά με τα πόδια μας...
Λεωνίδας Χρηστάκης
* Οι παρελάσεις καθιερώθηκαν με διάταγμα της δικτατορίας του Ιωάννου Μεταξά το 1937 κι από τότε όλες οι κυβερνήσεις, δικτατορικές, δημοκρατικές, "σοσιαλιστικές" και δεξιές τις καθιέρωσαν εναλλάξ Αθήνα και Θεσσαλονίκη δυο φορές το χρόνο -25 Μαρτίου και 28 Οκτωβρίου- παρά την αντίδραση πολλών πολιτών.
Post a Comment